Een verhaal dat je raakt

Álfur traint samen met zijn vriend bij een turnkring, hij wil maar wat graag naar de Olympische spelen, maar zal hiervoor meer zijn best moeten doen, zodat hij bij een hogere groep komt te zitten.
Thuis is het niet makkelijk, zeker niet nu zijn ouders weten dat Álfurs broertje autisme heeft. Ze nemen hiervoor irrelevante maatregelen, zoals een glutenvrij dieet, zo weinig mogelijk schermtijd, ze denken er zelfs aan om te verhuizen... Álfur weet helemaal niet zo zeker of zijn broertje autisme heeft...hij lijkt toch normaal voor zijn jonge leeftijd? Of reageren andere kindjes wél als je hun vraagt hoe ze heten? Hij onderzoekt het...
En dan is er nog Tante Harpa...een gewezen topatlete die nu ganse dagen thuis zit, pizza eet...waarom praat ze niet meer met Álfur's mama? Álfur heeft veel vragen en zoekt naar antwoorden...

Ik heb dit boek graag gelezen. Wat ik er zo goed aan vind is dat het verhaal rond autisme verteld wordt vanuit het perspectief van de broer. Ik schrok toen ik sommige commentaren op het boek las: Ik begrijp de ouders omdat ik zelf momenteel ook daar sta...Zij proberen op alle mogelijke manieren om om te gaan met de voor hen nog onbekende wereld rond ASS.
Álfur denkt wat vele mensen denken die niet geconfronteerd werden met dit thema en dan reageren op het feit dat er bij iemand autisme is vastgesteld. Eigenlijk willen ze het niet weten...dat is iets wat mij soms ook boos en hopeloos kan maken, omdat het wel een beperking is, die je niet op het zicht kunt vaststellen.
Ik denk dat de ouders hun beide kinderen heel erg graag zien...Ze evolueren ook in het boek van bange ouders naar moedige ouders...en ook Álfur ziet in dat zijn broertje een beetje anders is...maar vooral...dat hij hem heel graag ziet!