Een wereldreis verpakt in 700 bladzijdes

Eindelijk las ik Atlas, het laatste deel van De zeven zussen-serie. Hoewel er naar mijn idee toch een beetje een taboe heerst op deze serie (“wegleesboeken”, “oppervlakkig”, “langdradig”), vond ik het een fijne en interessante serie. Ik moest wel weer even inkomen, want het vorige deel was even geleden (2021, zag ik), maar Lucinda Riley (en/of haar zoon) weet je er zo weer in het verhaal te krijgen.

In Atlas lees je over hoe de zeven zussen eindelijk meer te weten over komen over het leven van hun adoptievader Pa Salt. Je leest over zijn jeugd: hoe hij opgroeit en volwassen wordt. Over hoe hij door verschillende landen over de hele wereld reist, of eigenlijk vlucht. Over hoe hij veel bijzondere mensen ontmoet: al deze mensen spelen een grote rol in zijn leven en zorgen ervoor dat hij wordt wie hij wordt. Ook zorgen deze mensen voor de belangrijkste personen in zijn leven: de zeven zussen. De puzzelstukjes vallen een voor een in elkaar in dit slotstuk.

Atlas was net als de eerdere delen een avontuurlijk, romantisch en dromerig verhaal. Een wereldreis verpakt in zo’n 700 bladzijdes. Ik vond het fijn dat het heden van de zeven zussen en het verleden van Pa Salt werd afgewisseld, want zo bleef het lange verhaal boeiend. Ja, geluk speelt een grote rol in dit verhaal, maar juist daarom is het zo fijn om weg te dromen bij dit idyllische en meeslepende verhaal. Dit was niet m’n favoriete deel, maar wel een mooie afsluiting van deze legendarische serie.

Voor liefhebbers van auteurs als Santa Montefiore, Muna Shehadi en Soraya Lane.