Realistisch, pijnlijk en soms verrassend lichtvoetig

Tot op de bodem is geen boek dat je na het dichtslaan meteen kunt beoordelen. Het is een verhaal dat even moet bezinken. Nee, het is niet spannend in de traditionele zin. Ook niet uitgesproken grappig. Maar wél indrukwekkend — juist door het thema dat centraal staat.

In dit verhaal volgen we Maarten, een chef-kok die tijdelijk op non-actief staat na een incident op zijn werk. Zijn relatie met Angela is al net zo instabiel, en langzaam maar zeker raakt hij steeds dieper in de knoop met zichzelf. Wanneer hij op het punt staat van het dak van zijn restaurant te springen, grijpt de crisisdienst in — en dat blijkt een kantelpunt.

Omdat er geen plek is in de crisisopvang, moet Maarten noodgedwongen bij zijn zus intrekken: de laatste plek waar hij wil zijn. Daar wordt hij constant in de gaten gehouden, tot zijn grote frustratie. Zijn zus bedoelt het goed, maar de spanningen lopen al snel op — zeker als er een familiegeheim aan het licht komt.

Maarten leeft met de dagelijkse strijd van het willen stoppen met leven. Hij praat hierover met een psycholoog, en zijn zwarte humor en zelfspot zorgen voor luchtigheid op precies de juiste momenten. Dat maakt hem niet alleen menselijk, maar ook herkenbaar. De manier waarop zijn innerlijke worstelingen zijn beschreven is rauw, pijnlijk eerlijk en tegelijk raak.

Janneke Volkerink schrijft met vaart en helderheid. Haar stijl is toegankelijk, zonder aan diepgang in te boeten. Ze laat zien dat ze haar vak verstaat, en weet zware thema’s invoelbaar en realistisch te verwoorden.

Hoewel dit niet per se mijn favoriete type verhaal is, vind ik het wel een sterk geschreven roman. Voor liefhebbers van literaire romans die niet bang zijn voor psychologische diepgang en existentiële thema’s, is dit absoluut een aanrader.

"Janneke Volkerink laat zien hoe humor en pijn hand in hand kunnen gaan."