Liefdevol boek over kat en mens.

In ‘Mijn lieve kattenkop’ neemt de auteur je mee in zijn leven en dat van zijn Siberische boskat Masha. Beide hebben ze een traumatische verleden, dat hun vertrouwen in de medemens behoorlijk heeft beschadigd. Caleb groeide op in een onstabiel gezin met veel alcohol en een gewelddadige vader. Aangezien zijn ouders gek waren op dieren werden er regelmatig katten in huis gehaald. Hierdoor merkte hij al op jonge leeftijd dat hij een speciale band met hun had. Ze boden hem troost en sleepte hem door moeilijke situaties heen.

Wanneer hij verhuisd naar het platteland, gaat hij opzoek naar een nieuw maatje in het dierenasiel. Daar ontmoet hij Masha, of kunnen we beter zeggen…..Masha hem. Ze is in het asiel onhandelbaar en vecht met haar verzorgers, maar op de een of andere manier laat ze Caleb een andere kant zien. Hij neemt haar mee naar huis en met het verstijken van de tijd wordt hun band steeds inniger. Ze waken en zorgen voor elkaar, voelen elkaars pijn, maar hebben ook veel plezier.

Door de beeldende en toegankelijke schrijfstijl wist de auteur me volledig mee te nemen in hun leven. De omschrijvingen van het huis, hun gezamenlijke leven en de omgeving waren prachtig. Toch vond ik de vertelling zo nu en dan ook wel erg uitgebreid. Daarnaast werden er veel herinneringen opgehaald aan voorgaande katten van Caleb, iets dat zorgde voor meer diepgang, maar ook regelmatig de vaart uit het verhaal haalde. Ik wilde simpelweg meer lezen over Caleb en Masha, het onvoorwaardelijke vertrouwen en de liefde voor elkaar werd zo mooi beschreven, dat ik me daar het liefste helemaal in liet onderdompelen. Na het lezen van de laatste paar hoofdstukken, moest ik alles even laten bezinken. Wat waren die mooi en aangrijpend! Al met al een ontroerend en hartverwarmend boek, zeker als je net als ik een kattenliefhebber bent.

Caleb en Masha zijn inmiddels beide overleden, maar wat waren ze een mooi en krachtig team. Beide hebben zeker een plekje in mijn hart veroverd.

3,5 ster. Hier afgerond naar 4.