Een mooi verhaal al is het taalgebruik soms wat moeilijk

Eerlijk is eerlijk, ik moest in het begin erg wennen aan 'De laatste vier dagen'. De grootste reden hiervoor is dat het verhaal verteld wordt door de trouwe hond van hoofdpersoon Djibriël. Daarnaast speelt dit verhaal zich af in een ver verleden waar ook het taalgebruik op aan is gepast. Geheel logisch natuurlijk, maar dit zorgt er wel voor dat het boek in mijn ogen voor een kleinere doelgroep geschikt is. Je moet moeilijke woorden niet erg vinden en een fervent lezer zijn, anders denk ik dat je het boek al snel aan de kant legt.

Naast de moeilijke woorden heeft Geurts ook veel details in het verhaal geschreven. Soms zijn deze details noodzakelijk en andere keren voornamelijk een leuke toevoeging, maar er zijn ook momenten geweest waarop ik dacht dat bepaalde stukjes overbodig waren en sommige details niet belangrijk voor het verhaal. Heel soms leek het verhaal wat in te dutten, al wist Geurts het gelukkig wel altijd weer snel op te pakken.

Heel af en toe werd er van de hak op de tak gesprongen en had het verhaal geen vloeiende overgang naar de volgende situatie. Verder is het geheel opgedeeld in de vier dagen waarin Lupo, de hond, het verhaal verteld. Hierdoor zijn er verder geen hoofdstukken, ook iets waardoor het verhaal dus niet opgedeeld wordt of een soort pauze krijgt af en toe. Ondanks dat het verhaal dus eigenlijk continu doorloopt, weet Geurts er goed in te slagen het geen zwaar geheel te laten zijn. Hoewel ik een leek ben, geen verstand heb van de tijd waarin het verhaal zich afspeelt, komt het wel geloofwaardig over. Ik voelde me volledig ondergedompeld in het verleden. Het is daarnaast bijzonder om te ontdekken hoe actueel dingen uit dit boek nog altijd zijn, vooral de zaken die betrekking hebben tot het geloof.

Ik vind 'De laatste vier dagen' een lastig boek om te beoordelen. Het gemis van hoofdstukken en het moeilijke taalgebruik zorgt ervoor dat het boek, zoals gezegd, niet iedereen aan zal spreken en hoewel er zeker wel een spanningsboog aanwezig is, ben ik geen momenten tegengekomen die er voor mij echt uit sprongen. En toch bleek het wel een intrigerend boek dat in mijn gedachten bleef hangen. Ik wilde weten hoe het verder zou gaan en af zou lopen met de hoofdpersoon en met de plannen die hij allemaal had. Ook de schrijfstijl van Geurts heeft iets wat ik niet kan duiden, maar waardoor je wel aan haar vertellen blijft hangen. Het is een mooi verhaal waaruit je meeneemt dat het soms goed is om te weten wanneer je moet stoppen met praten en je laat zien dat je soms moet kiezen tussen buigen of breken. Wat zou jij doen?

Het einde laat absoluut ruimte voor een vervolg, maar of dat er gaat komen?