Een indrukwekkend boek

'Pleegkind' is moeilijk in woorden te vatten. Het is kort waardoor je maar vluchtig mee mag kijken, maar tegelijkertijd nestelt het in je hart.

Je stapt het verhaal in op het moment dat het kind, het meisje, zal vertrekken. Gelukkig vertelt de achterflap je wel iets anders was het geheel moeilijker te volgen geweest. Nu had ik als lezer een beetje houvast, iets wat ik wel nodig heb als ik voor mijn gevoel middenin een verhaal terechtkom. Je krijgt namelijk verder nauwelijks informatie over de achtergrond van dit gezin en zonder de achterflap was het niet snel duidelijk geworden hoe het nu zit met het meisje en de familie Kinsella.

Keegan weet met haar woorden zoveel meer te zeggen dan de letterlijke betekenis van een woord, het lijkt wel magie. Je leest zoveel meer in en achter de woorden dan wat er letterlijk staat. Dat is ook de reden dat dit dunne boek toch zoveel inhoud heeft. Het heeft de kracht van een boek dat minstens het dubbele aantal bladzijdes telt.

Ondanks enkele vragen die soms opkomen, volg je het kind in wat ze doet en ervaart. De meeste dingen worden gaandeweg wel duidelijk. De warmte van de Kinsella’s spat uit het verhaal en is hartverwarmend. Op andere momenten breekt je hart juist beetje bij beetje door wat je door de woorden heen leest. de auteur weet zo treffend te schrijven waardoor de gevoelens die je voor de personages koestert, maar ook de gevoelens van deze personages zelf, door je eigen lichaam heen trekken.

Ik ben die onder de indruk van 'Pleegkind'. Een boek met nog geen honderd bladzijdes dat nergens oppervlakkig wordt en zo krachtig is. Natuurlijk had ik nog veel meer gewild, het verhaal is nog lang niet af. Maar wellicht zit de kracht deels juist in de lengte en het verloop van dit verhaal.