Een absurdistisch en intrigerend verhaal

'De droomfabriek' kent een vliegende start waarbij je niet alleen de eerste kennismaking met Josie leest, maar ook meteen over de eerste test die ze ondergaat. Op het schoolplein treft ze een rokende Carmen. Lapt ze haar erbij of laat ze het erbij zitten?

Dit is het begin van een heel nieuw avontuur van Josie. Haar ouders zijn zelden in de buurt en haar opa is overleden waardoor ze nu haar (tijdelijke) intrek in zijn huis kan nemen. Niet dat ze zich hier erg thuis voelt trouwens…
Ook haar carrièreswitch maak onderdeel uit van het nieuwe avontuur. Josie pakt haar nieuwe rol als docent dapper op want makkelijk heeft ze het niet op de VMBO school waar ze nu werkt. Van der Werf geeft gelukkig ook de ruimte aan de leerlingen. Veelal niet de makkelijkste, sommigen ronduit bedreigend, en hoewel ik betwijfel hoe realistisch dit beeld is maakt de auteur er ook geen ‘halleluja-verhaal’ van. Gelukkig.

De invalshoek van Van der Werf is bijzonder en zijn schrijfstijl meeslepend. Voor mijn gevoel heeft hij alleen niet op tijd afgeremd waardoor het verhaal steeds absurdistischer werd. Realistisch? Nee. Intrigerend? Dat wel.

Niet alles werd me uiteindelijk even duidelijk, wellicht komt dit ook door Josie zelf en haar niet altijd even heldere kijk op dingen. Aan het eind doet Van der Werf nog wel een poging tot een heuse afronding, maar tegelijkertijd laat hij dingen ook in het midden.

De titel van het boek, 'De droomfabriek', staat voor de school waar vele dromen worden gedroomd en nachtmerries worden beleefd. Aan het eind van het verhaal heb ik mezelf afgevraagd of Josie misschien in een droom was beland, zo vreemd zijn de keuzes die ze maakt. Hierdoor komt er ook een wat duister en negatief verhaal gevoel opzetten hoe verder je komt.

Hoewel het boek heel anders verliep dan ik vooraf gedacht had, merk ik dat juist die absurde inslag wel in mijn hoofd blijft hangen.