een prachtig boek, wat ik gelezen heb met een lach en een traan.

De 6-jarige Kya Clark woont met een gewelddadige vader, 2 zussen en haar broer Jodie in een moerashut vlakbij het dorpje Barkley Cove in North Carolina wanneer haar moeder hen verlaat. Elke dag wacht ze op de veranda tot haar moeder terugkeert. Na verloop van tijd verlaten ook haar zussen en broer het huis. Wanneer ook haar vader verdwijnt, blijft Kya alleen over.

‘Als je mensen nodig had, kon je alleen maar gekwetst worden.’ Blz. 134

Ze weet de leerplichtambtenaren te omzeilen en leeft bijna volledig afgesloten van de bewoonde wereld. Om zichzelf te onderhouden ruilt ze vis en mosselen voor andere levensmiddelen en benzine. Kya houdt van haar moeras, ze voelt zich er thuis. In het dorp vinden de mensen haar raar. Ze noemen Kya het Moerasmeisje en beschouwen haar als tuig uit het moeras waar je vooral ver vandaan moet blijven. Naarmate de jaren verstrijken, doen er steeds vreemdere roddels over haar de ronde.

Kya ontmoet 2 jongens uit het dorp. Van allebei leert ze bepaalde dingen. Wanneer één van hen dood wordt gevonden, valt de verdenking uiteindelijk op Kya. Wat is er met hem gebeurd? Is Kya erbij betrokken, of offert het dorp haar opnieuw op voor hun eigen gemoedsrust?
Het boek trok me meteen aan. De mooie cover en nog mooiere titel spreken meteen tot de verbeelding. Ook de getekende plattegrond in het boek maakt nieuwsgierig. Dit geeft ook meteen duidelijkheid rondom de tijd waarin het boek zich afspeelt, met een wijk voor zwarten apart van het dorp van de blanken.

Het is Delia Owens gelukt de personages mooi te schetsen, zonder te vervallen in onnodige beschrijvingen of talloze losse draadjes. De eenzaamheid van Kya is zo mooi beschreven dat het echt onder je huid kruipt, maar ook haar liefde voor het moeras voelt oprecht en intens. Het verhaal van Kya is aangrijpend en indrukwekkend. De keuzes die de personages maken zijn mooi uitgewerkt en menselijk. Niet zwart / wit, goed of slecht. Ook de tijdsgeest is duidelijk neergezet. Mensen hadden (en hebben vaak nog altijd) veel vooroordelen over mensen die anders zijn dan anderen.

De beschrijvingen van het moeras zijn prachtig en beeldend, opnieuw zonder langdradig te worden. Hierdoor voelt het als lezer echt alsof je met Kya mee vaart, loopt en verzamelt.

‘De zee leek altijd bozer dan het moeras. Dieper, alsof hij meer te zeggen had.’ Blz. 190

Owens heeft gekozen voor een chronologische vertelstructuur deels in het heden en deels in het verleden. Zo zie je aan de ene kant Kya opgroeien en steeds dichter bij het moment van de dood van de jongeman komen en aan de andere kant de periode na de vondst van het lichaam, het politieonderzoek etc.. Hierdoor is het verhaal duidelijk te volgen en heeft het boek ook een lange spanningsboog tot het moment dat het verleden het heden inhaalt.

Het einde voelde ietwat afgeraffeld.

Al met al een prachtig boek, wat ik gelezen heb met een lach en een traan.
Lees dit boek!

Ik moet nu loslaten.
Jou loslaten.
Liefde is te vaak
Het verweer om te blijven
Te zelden de reden
Om te gaan.
Ik laat de lijn los
En zie je wegdrijven
Blz. 193

Spanning: 4
Plot: 4
Leesplezier: 5
Schrijfstijl: 5
Originaliteit: 4
Psychologie: 4

Ik geef ‘Daar waar de rivierkreeften zingen’ van Delia Owens 4 sterren.