Lezersrecensie
een moeder dochter relatie beschouwend en scherp beschreven
Antara en haar moeder Tara hebben een complexe relatie. Toen Antara nog heel jong was, besloot haar moeder zich als minnares van de goeroe bij een ashram te voegen. Antara werd daar aan haar lot overgelaten. Nog altijd draagt ze de eenzaamheid van die periode en latere periodes in haar jeugd met zich mee.
‘Voor mijn moeder was het de kleur van haar gemeenschap, maar ik wist wel beter: de witte kleren scheidden ons van onze familie, onze vrienden en iedereen, waardoor mijn leven erin tot een soort gevangenis werd.’ – blz. 68
Wanneer de moeder van Antara begint te dementeren, wil Antara als goede dochter voor haar zorgen. Hoe meer tijd ze met elkaar doorbrengen hoe meer de subjectiviteit van herinneringen naar voren komt. Kloppen de herinneringen van Antara wel? En hoe heeft Tara die momenten / perioden ervaren? Antara zoekt een manier om hun gedeelde verleden een plek te geven en vooral zichzelf niet te verliezen. Uiteindelijk lijkt ze misschien wel meer op haar moeder dan ze denkt.
‘Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik nooit plezier heb beleefd aan de ellende van mijn moeder. Als kind leed ik door haar toedoen en alle pijn die zij daarna doormaakte kwam me voor als een soort terugbetaling.’ – blz. 9
Het boek is geschreven in de ik-persoon. Hierdoor kijk je met Antara mee naar het ziekteproces van haar moeder en ook naar de herinneringen aan het verleden. Doshi weet je als lezer zo mee te nemen in de gedachten van Antara dat het boek autobiografisch aanvoelt.
Doshi gebruikt een beschouwende, soms zelfs wat afstandelijke schrijfwijze. Dit zorgt niet voor afstand tussen de lezer en Antara maar tot een afstand tussen Antara en de wereld. Buitengewoon knap gedaan. Hierdoor komt het boek, ondanks het heftige onderwerp, niet zwaar over. Wel heerst er in het boek een beklemmende sfeer. Kan Antara haar grip op de werkelijkheid behouden nu haar moeder die verliest?
‘Ik houd van haar, van mijn moeder. Ik houd verstikkend veel van haar. Ik weet niet wat ik moest beginnen zonder haar. Ik weet niet wie ik zou zijn. Als ze nou maar eens zou ophouden zo’n verschrikkelijk kreng te zijn, zou ik haar weer op het juiste pad zien te krijgen.’ – blz. 282
De plekken waar het verhaal zich afspeelt worden summier beschreven. Alleen het appartement van Antara wordt uitgebreider benoemd. De rest van de wereld blijft een beetje schimmig. De hoofdstukken zijn over het algemeen redelijk kort en duidelijk aangeven. Ondanks dat de herinneringen van Antara wat heen en weer gaan, blijft het verhaal hierdoor goed te volgen.
De cover van het boek snap ik niet zo goed en vind ik dus ook niet echt bij het boek passen.
‘Verbrande suiker’ is een boek dat zich niet makkelijk in een ‘hokje’ laat indelen. Je blijft er over nadenken.
Spanning: 3
Plot: 4
Leesplezier: 3
Schrijfstijl: 4
Originaliteit: 3
Psychologie: 4
Ik geef ‘Verbrande suiker’ van Avni Doshi 4 sterren
‘Voor mijn moeder was het de kleur van haar gemeenschap, maar ik wist wel beter: de witte kleren scheidden ons van onze familie, onze vrienden en iedereen, waardoor mijn leven erin tot een soort gevangenis werd.’ – blz. 68
Wanneer de moeder van Antara begint te dementeren, wil Antara als goede dochter voor haar zorgen. Hoe meer tijd ze met elkaar doorbrengen hoe meer de subjectiviteit van herinneringen naar voren komt. Kloppen de herinneringen van Antara wel? En hoe heeft Tara die momenten / perioden ervaren? Antara zoekt een manier om hun gedeelde verleden een plek te geven en vooral zichzelf niet te verliezen. Uiteindelijk lijkt ze misschien wel meer op haar moeder dan ze denkt.
‘Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik nooit plezier heb beleefd aan de ellende van mijn moeder. Als kind leed ik door haar toedoen en alle pijn die zij daarna doormaakte kwam me voor als een soort terugbetaling.’ – blz. 9
Het boek is geschreven in de ik-persoon. Hierdoor kijk je met Antara mee naar het ziekteproces van haar moeder en ook naar de herinneringen aan het verleden. Doshi weet je als lezer zo mee te nemen in de gedachten van Antara dat het boek autobiografisch aanvoelt.
Doshi gebruikt een beschouwende, soms zelfs wat afstandelijke schrijfwijze. Dit zorgt niet voor afstand tussen de lezer en Antara maar tot een afstand tussen Antara en de wereld. Buitengewoon knap gedaan. Hierdoor komt het boek, ondanks het heftige onderwerp, niet zwaar over. Wel heerst er in het boek een beklemmende sfeer. Kan Antara haar grip op de werkelijkheid behouden nu haar moeder die verliest?
‘Ik houd van haar, van mijn moeder. Ik houd verstikkend veel van haar. Ik weet niet wat ik moest beginnen zonder haar. Ik weet niet wie ik zou zijn. Als ze nou maar eens zou ophouden zo’n verschrikkelijk kreng te zijn, zou ik haar weer op het juiste pad zien te krijgen.’ – blz. 282
De plekken waar het verhaal zich afspeelt worden summier beschreven. Alleen het appartement van Antara wordt uitgebreider benoemd. De rest van de wereld blijft een beetje schimmig. De hoofdstukken zijn over het algemeen redelijk kort en duidelijk aangeven. Ondanks dat de herinneringen van Antara wat heen en weer gaan, blijft het verhaal hierdoor goed te volgen.
De cover van het boek snap ik niet zo goed en vind ik dus ook niet echt bij het boek passen.
‘Verbrande suiker’ is een boek dat zich niet makkelijk in een ‘hokje’ laat indelen. Je blijft er over nadenken.
Spanning: 3
Plot: 4
Leesplezier: 3
Schrijfstijl: 4
Originaliteit: 3
Psychologie: 4
Ik geef ‘Verbrande suiker’ van Avni Doshi 4 sterren
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Bonnie
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
