Een verhaal doordrenkt met een apocalyptisch sausje

“Steenkoud” van Jennifer L. Armentrout. Het vervolg op “witheet.” Na het apocalyptische einde van het vorige deel, vlógen m’n ogen over de eerste bladzijden. Ik móest weten hoe het zat. Hoe het met hem (Roth, kroonprins van de hel) ging. Al snel maakt Roth duidelijk dat wat er ook tussen hem Layla was, voor hem slechts tijdverdrijf is geweest. Layla is ontroostbaar. En boos. Dan is er nog Zayne (volbloed wachter) die haar zegt wat ze altijd graag had willen horen. Maar…. Hoe dan? Doordat zij half wachter/half demon is, kan zij zomaar de ziel weghalen bij Zayne. (Of een willekeurig ander iemand. Behalve bij demonen. Omdat die geen ziel hebben) En dan is er nog school. En alles wat daar gebeurd. En vooral.niet.oké.is…. Tel daarbij op dat de krachten van Layla ineens veranderen, zonder dat ze het eerst echt door heeft en je zit dus weer midden in een spannend verhaal. Vol duistere krachten en (onbeantwoorde) liefde. En eerlijkheid. Veel eerlijkheid. Of… Blijkt alles uiteindelijk toch één grote leugen? Zo tegen het einde bouwt het verhaal zich op naar een apotheose, doordrenkt met een apocalyptisch sausje. Maar gelukkig zijn er dan nog een aantal hoofdstukken te lezen. Waarna het hele verhaal uiteindelijk alsnog met een cliffhanger eindigt.
Nu al zin in het volgende (en helaas laatste) deel.

~voor ik het wist, kwamen nu en later verder uit elkaar te liggen~