Een poëtisch verhaal met een donker randje

Toen ik zag dat V.E. Schwab een nieuw boek had geschreven wist ik meteen: deze wil ik lezen! Met dit boek heeft Schwab wederom bewezen hoe mooi ze kan schrijven. Bloemrijk, gedetailleerd en vol sfeer heeft ze weer een prachtig verhaal neergezet dat decennia omspant.
Het verhaal heeft tijd nodig om zich te ontplooien, het is geen boek dat je in een paar dagen uitleest maar juist de traagheid geeft zo’n bijzondere sfeer aan het verhaal.

Het verhaal gaat over drie sterke vrouwen die onherroepelijk met elkaar verbonden zijn. Allen worden ze op een dag wakker zonder hartslag maar met een onverzadigbare honger. Je reist samen met de personages door jaren en steden en als dit boek uit is voelt het ook echt alsof je een hele reis hebt meegemaakt.

Een poëtisch verhaal met een donker randje, eigenlijk een perfect boek voor deze herfst. Soms wat gruwelijk maar zelfs daarin weet Schwab ook weer de menselijke kant op te zoeken, die balans maakt het verhaal zo intrigerend.
De diepgaande personages zorgen ervoor dat je maar door wilt blijven lezen, toen ik het boek uit had wilde ik eigenlijk nog geen afscheid van ze nemen. Het einde was wat onbevredigend maar toch ben ik positief verrast door dit boek.
De schrijfstijl en de opbouw van het verhaal deden mij erg denken aan Het onzichtbare leven van Addie LaRue, mocht je fan zijn van dit boek dan is Begraaf mijn botten in de nachtelijke grond ook zeker een aanrader!

Hoe ver ga je in de zoektocht naar liefde en wat ben je bereid hiervoor te geven?