Een Groot Avontuur!

Al vanaf jonge leeftijd wilde Michelle Harrison (1979) schrijfster en illustratrice worden. Ze begon rond haar veertiende met het schrijven van korte verhalen. Toch maakte ze eerst wat omzwervingen voordat ze toegaf aan haar roeping. Ze werkte in een bar, in een kunstgalerie en deed een studie illustreren. Tijdens haar studie begon ze aan haar eerste echte manuscript, maar schreef slechts een paar hoofdstukken. Pas na haar studie maakte ze het manuscript af. Na een grote stapel afwijzingen werd het uiteindelijk gepubliceerd, waarna nog ruim tien titels volgden. Toch is 'De Vloek van de Kraaientoren' pas het tweede boek van Harrison dat naar het Nederlands vertaald werd.

De inspiratie voor dit boek, het eerste in een serie, vond ze dicht bij huis: in zichzelf en haar twee zussen, en haar fascinatie voor magie. De Vloek van de Kraaientoren draait om de drie zusjes Withershins (Weddersinne in de Nederlandse vertaling): Flis (16), Betty (13) en Charlie (6), die door een oude familievloek gedoemd zijn om de rest van hun leven door te brengen op Kraaiensteen, want als zij Kraaiensteen verlaten, zullen zij voor zonsondergang sterven. Echter, aan het begin van het boek weten de zussen dat nog niet en trekt het middelste zusje Betty er met de jongste, Charlie, op uit, waarbij ze nog maar op het nippertje worden tegengehouden door oma, die er een talent voor lijkt te hebben om op onverklaarbare wijze op te duiken waar de meiden haar vooral niet willen hebben.
'De Vloek van de Kraaientoren' heeft alle ingrediënten voor een meeslepende achtbaan: een oude vloek, drie avontuurlijke zussen, drie magische voorwerpen, geheimen en een stoere grootmoeder, die de grootste moeite heeft om die combinatie in goede banen te leiden.

Harrison begint goed: een spannende proloog over een mysterieus meisje in een toren, en een vrij lange introductie van de zussen roept meer vragen op dan dat die antwoorden geeft. Dat had totaal verkeerd kunnen uitpakken, omdat de lezer vrij lang in het duister tast naar het hoe, wie, wat en waarom, maar naarmate het verhaal vordert, blijkt Harrison hiermee een gouden greep te hebben gedaan. Het boeit, het leest prettig en hoewel het verhaal veel elementen kent die lezers zullen herkennen uit oude sprookjes en andere kinderboeken, wordt het toch nergens echt voorspelbaar.
Omdat hun moeder dood is en hun vader in de gevangenis zit, wonen de zussen bij hun oma, die een café runt. Nadat Betty’s zoveelste poging om een blik te werpen buiten Kraaiensteen wederom door oma wordt gedwarsboomd, beseft oma dat alles wat ze in een poging om haar kleindochters te beschermen geheim houdt, hen door hun nieuwsgierige aard juist in gevaar brengt en vertelt ze de meisjes dat de vrouwen in hun familie al generatieslang gebukt gaan onder een vloek. Ze denkt dat haar kleindochters zich door dit gevaar zullen neerleggen bij het idee dat ze nooit een teen buiten Kraaiensteen zullen zetten. Wanneer blijkt dat er niet alleen de vloek is, maar ook drie spectaculaire, magische voorwerpen die van generatie op generatie worden doorgegeven aan de vrouwen in de Withershins-familie, weet je als lezer al dat oma hier een inschattingsfout maakt van jewelste.

Betty weigert haar droom om de wereld te zien op te geven. In plaats daarvan neemt ze zich voor om de familievloek te verbreken, niet alleen voor zichzelf en haar zussen, maar ook voor toekomstige generaties Withershins-vrouwen. Een lange reeks spannende gebeurtenissen is het gevolg. Toch is De Vloek van de Kraaientoren meer dan gewoon een leuk, spannend jeugdboek. Harrison heeft oog voor diversiteit, trapt nergens in de valkuil om te veel te willen uitleggen, en weet en passant de jonge lezer ook nog de nodige levenslessen mee te geven over familiebanden, loyaliteit, vooroordelen en de waarde van vriendschap, zonder dat ze op enig moment op een preekstoel gaat staan.

Ze weet de belevingswereld van de meisjes prachtig te duiden met subtiele kritiek op de hypocrisie die zo typerend is voor volwassenen, en die voor iedere jonge lezer herkenbaar zal zijn: een oma die niet wil dat de meiden Kraaiensteen verlaten, maar daar niet echt een reden voor geeft, een afwezige vader, een rare stamgast die door iedereen met de nek wordt aangekeken, maar juist een prima vent blijkt wanneer Betty oprecht naar hem luistert. Met 'De Vloek van de Kraaientoren' heeft Harrison niet alleen een geweldig leuk verhaal geschreven, maar ook een nachtmerrie voor iedere recensent: alles wat je over dit verhaal zegt, is feitelijk een spoiler. Er gebeurt heel veel, het blijft boeien en aan het einde blijft de lezer met genoeg vragen zitten om reikhalzend uit te kijken naar het tweede deel. Al met al een heerlijk jeugdboek, met als enig punt van kritiek de achterblijvende karakterontwikkeling van de personages rondom hoofdpersoon Betty, die – op jongste zusje Charlie na – (nog?) niet lekker uit de verf komen. Gelukkig komen er nog twee delen in deze serie, waarin Harrison dit uitgebreid goed kan maken.

4 sterren.