Plussen en minnen

C.J. Tudor was al eens verslaggever, radio-tekstschrijver, copywriter, voiceover, presentatrice en interviewster, voordat ze debuteerde als auteur. Stiekem schreef ze al sinds haar kinderjaren, maar pas na haar dertigste koos ze voor het schrijversbestaan. 'De Krijtman' was een groot succes. Is het Tudor gelukt dat succes te evenaren of zelfs te overtreffen?

Op de vlucht voor een schuldeiser keert leraar Joe na 25 jaar terug naar zijn geboortedorp Arnhill, waar in zijn jeugd zijn zusje Annie verdween. Toen ze terugkwam, kon ze niet vertellen waar ze was geweest. Joe is vastbesloten alsnog uit te zoeken wat er zo lang geleden met Annie gebeurd is, maar al snel blijkt dat de meeste bewoners van Arnhill liever zien dat die waarheid nooit aan het licht komt.

Het debuut ‘De Krijtman’ vond ik vorig jaar erg goed, dus met hoge verwachtingen begin ik aan ‘De Terugkeer’. Vanaf de eerste bladzijde is er Tudors herkenbare, prettige schrijfstijl en ze toont zich wederom een meester in het creëren van een naargeestig sfeertje. Toch wordt het tot ver over de helft nergens spannend. Het verhaal kabbelt voort en zelfs bij hoofdpersonage Joe is er nauwelijks sprake van karakterontwikkeling. Desondanks boeit het wel en is er in ieder hoofdstuk toch iets dat nieuwsgierigheid wekt.

In de laatste 150 pagina’s voor de epiloog weet Tudor zich te herpakken. Er komt meer vaart en wat onderhuidse spanning in het verhaal. Helaas doet Tudor deze opleving teniet met een epiloog die niet past bij de milde spanningsboog van de rest van het boek en een kopie is van het slot van Stephen King’s ‘Pet Sematary’, wat nog extra benadrukt wordt door zijn aanbeveling op de kaft.

Plussen en minnen, dus. Onder de streep: de fijne schrijfstijl en het feit dat het verhaal nergens verveelt redden Tudor van een onvoldoende. Met ‘De Krijtman’ heeft ze laten zien dat ze veel beter kan. Drie sterren voor ‘De Terugkeer’ dat, als je er zonder verwachtingen induikt, gewoon een lekker boek is.