Mooie filosofische gedachten

Het is wel wat jammer dat er niet veel verhaal zit in deze roman (en wát er gebeurt, wordt vaak herhaald in flashbacks, flash forwards of vanuit een ander perspectief), maar het is vooral sterk door de mooie filosofische gedachten die door zowel de schrijver/verteller als door de personages worden gezegd en gedacht. Op pagina 254 staat, denk ik, een belangrijke passage om het boek beter te begrijpen:
'De personages van mijn roman zijn mijn eigen niet gerealiseerde mogelijkheden. Daarom heb ik hen allemaal even lief en schrikken ze me allemaal evenveel af: elk va hen heeft een grens overschreden waar ik zelf slechts omheen liep. Juist die overschreden grens (de grens waarachter mijn ik ophoudt) trekt me aan. Pas over die grens begint het geheim waarnaar de roman vraagt. Een roman is geen bekentenis van de auteur, maar een onderzoek naar het menselijke leven in de val die de wereld is geworden.'