Typisch gevalletje 'gemiste kans'

Stephen King heeft vijf werken onder het pseudoniem ‘Richard Bachman’ geschreven; naast dit boek (‘Roadwork’), ook nog ‘Rage’, ‘The Long Walk’, ‘The Running Man’ en ‘Thinner’. In zijn essay ‘Waarom ik Bachman was’ (in het boek als nawoord toegevoegd), zegt hij hierover:
‘Ik neem aan dat Roadwork het slechtst van allemaal is, enkel en alleen omdat het met alle geweld goed wil zijn en antwoord wil geven op het raadsel van menselijke pijn.’
Het verhaal komt inderdaad over als iets tussen een psychologische en sociale roman in. Het is daarbij vlot geschreven. Maar de twee grootste problemen zijn dat het verhaal a) veel te lang is (het had beter een kort verhaal kunnen zijn i.p.v. een roman), en b) dat het niet aankomt. Wat betreft dat laatste: de hoofdpersoon is egoïstisch en irritant. Nu hoeft dat niet een probleem te zijn. Er zijn veel verhalen over vervelende protagonisten, maar toch kunnen die je meeslepen en ervoor zorgen dat je min of meer met ze meeleeft. In dit boek is daarvan geen sprake. Ik denk dat dat komt omdat de drijfveren van de hoofdpersoon onduidelijk zijn. Tijdens het lezen vroeg ik me de hele tijd af: ‘wat wil je nou?’ en: ‘waar gaat het verhaal nou heen?’. Ook na het einde was me niet duidelijk wat nu het idee was van het verhaal. Wat mij betreft een typische gevalletje ‘gemiste kans’.