Romantiek met een dikke R over trauma en depressie

Ik snap op zich de mensen die dit boek 2 sterren geven. Het verhaal is summier, en het is vooral één lange weeklacht. Ik sluit me aan bij de lezer (op Goodreads) die het het meest Romantische boek vond die ze had gelezen. Alle kenmerken van de Romantiek worden in deze novelle uitvergroot.
[Onderstaande bevat spoilers.]
Het boek is pas een eeuw na schrijven uitgegeven, omdat Mary's vader niet wilde dat het werd gelezen. Het boek schijnt behoorlijk autobiografisch te zijn, waardoor de lezers zouden kunnen denken dat Mary en haar vader een incestueuze relatie hadden. Overigens is in het boek geen sprake van incest: de vader die haar dochter 16 jaar na haar geboorte terugziet, wordt verliefd op haar en is daardoor zo van slag dat hij zelfmoord pleegt. Deze twee feiten zorgen er dan weer voor dat de hoofdpersoon depressief en suïcidaal wordt (maar uiteindelijk aan een ziekte sterft).
Ik weet niet of het woord depressie in Wollstonecraft Shelleys tijd al bestond, maar ik kan me niet aan de gedachte onttrekken dat ze zelf depressief is geweest, omdat dit zeer realistisch in het boek wordt verwoord in de gedachten en gevoelens van de ik-persoon. Eigenlijk is het boek behoorlijk taboedoorbrekend, en het is jammer dat W. Shelley het nooit heeft kunnen uitwerken, want dan zou het wellicht een stuk beter zijn geweest.