Schat aan informatie, maar minder mooi gebracht

Twee dikke pillen (het tweede onder de bijzondere ondertitel 'supplement'). Het zou Brouwers' levenswerk zijn, en dat is ook te merken aan de enorme lijvigheid en opsomming van een enorme berg aan feitjes (en commentaar) over zelfmoord onder Nederlandse schrijvers (eerste boek) en zelfmoord in buitenlandse literatuur en andere hoedanigheden (tweede boek). De schrijfstijl is wel vrij archaïsch, en soms had ik als lezer plaatsvervangende spijt dat Brouwers het boek niet in een toekomend leven had geschreven, waarbij hij internet had kunnen gebruiken (hij laat soms weten via obscure en moeilijke manieren aan een flard informatie gekomen te zijn, die ik op internet in veel uitgebreidere vorm kon vinden). Ook heeft Brouwers vaak de neiging om zich te 'verontschuldigen' over de gebrekkige informatie dij hij ons voorschotelt.
Ik heb het boek van a tot z gelezen, waardoor het (zeker het eerste deel) soms nogal saai werd. Toch kan niet ontkend worden dat het een schat aan informatie bevat over het gekozen onderwerp (grofweg: zelfmoord onder auteurs en in literatuur) en dat er - ondanks de afstandelijke en droge manier van schrijven - door het zware onderwerp ook stukken zijn die je als lezer zeker raken, maar ook nieuwsgierig maken naar al die boeken die in het werk worden genoemd.