Lezersrecensie
Wat start als een goed verhaal, sluit af met een rollercoaster aan plottwists. Heerlijk!
De enige die overbleef. 4,5*
Een versje dat rondzingt: ze stak haar vader neer en vermoorde haar moeder, voordat ze haar zus ophing. Nogal een wreed versje niet? De enige overlevende van het gezin Hope was de zeventienjarige Lenora. Ondanks dat er geen bewijs kon worden gevonden door de politie en Lenora zelf ontkende, twijfelde niemand aan haar schuld. Lenora woont nog steeds in Hope’s End, het grote landhuis, waar de moorden waren gepleegd, boven op de kliffen aan de kust van Maine. Ze lijdt hier een eenzaam bestaan te midden van een handjevol mensen die daar werkzaam zijn.
Intussen is het 1983 als Kit, gedwongen door de omstandigheden, de nieuwe thuishulp van Lenora wordt. Kit is eigenlijk bang voor Lenora. En waarom is haar vorige hulp midden in de nacht vertrokken? Lenora is al in de zeventig, zit in een rolstoel kan niet praten, wel kan ze haar linkerhand gebruiken en hiermee communiceert ze via een typemachine. Kit raakt langzaamaan geïnteresseerd in Lenora en vooral in haar verhaal. Haar angst neemt af, ze kan haar tenslotte ook niets aandoen, en door haar nieuwsgierigheid berust ze ook in haar lot om in Hope’s End te zijn. Lijken ze zelfs niet een beetje op elkaar? Dan typt Lenora ineens een bericht voor haar: ik zal je alles vertellen. Maar zal dat ook de waarheid zijn?
Riley Sager weet de lezer blijvend te boeien. De personages krijgen gestalte, en de sfeer in Hope’s End kan je voelen en voor je zien. Een aaneenschakeling van traumatische gebeurtenissen en de invloed op de toekomst. Bedrog en verloochening, dubbelspel, menselijkheid en onmenselijk handelen. Langzaamaan, werkelijk stapje voor stapje, krijg je een beeld van wat er werkelijk is gebeurd. Toch is er nergens er een moment dat ik niet geboeid ben. Ondanks dat er maar mondjesmaat iets wordt weggegeven zorgt Riley ervoor dat mijn brein allerlei scenario’s bedenkt, die overigens allemaal niet kloppen! Ja, de spanning is voelbaar en neemt steeds toe. Tot een moment dat het bijna niet meer te houden is; ik wil weten hoe het zit! Nou, daar kom je echt niet zomaar achter! Het verhaal krijgt een twist, natuurlijk daar zat ik op te wachten, maar daar blijft het niet bij! De twists volgen elkaar ineens in rap tempo op, ze buitelen over elkaar heen. Ik neem soms even de tijd om het allemaal tot me door te laten dringen, maar niet te lang, want de volgende twist kondigt zich al aan… wat een heerlijk boek was dit! #Mustread! #Aanrader!
Een versje dat rondzingt: ze stak haar vader neer en vermoorde haar moeder, voordat ze haar zus ophing. Nogal een wreed versje niet? De enige overlevende van het gezin Hope was de zeventienjarige Lenora. Ondanks dat er geen bewijs kon worden gevonden door de politie en Lenora zelf ontkende, twijfelde niemand aan haar schuld. Lenora woont nog steeds in Hope’s End, het grote landhuis, waar de moorden waren gepleegd, boven op de kliffen aan de kust van Maine. Ze lijdt hier een eenzaam bestaan te midden van een handjevol mensen die daar werkzaam zijn.
Intussen is het 1983 als Kit, gedwongen door de omstandigheden, de nieuwe thuishulp van Lenora wordt. Kit is eigenlijk bang voor Lenora. En waarom is haar vorige hulp midden in de nacht vertrokken? Lenora is al in de zeventig, zit in een rolstoel kan niet praten, wel kan ze haar linkerhand gebruiken en hiermee communiceert ze via een typemachine. Kit raakt langzaamaan geïnteresseerd in Lenora en vooral in haar verhaal. Haar angst neemt af, ze kan haar tenslotte ook niets aandoen, en door haar nieuwsgierigheid berust ze ook in haar lot om in Hope’s End te zijn. Lijken ze zelfs niet een beetje op elkaar? Dan typt Lenora ineens een bericht voor haar: ik zal je alles vertellen. Maar zal dat ook de waarheid zijn?
Riley Sager weet de lezer blijvend te boeien. De personages krijgen gestalte, en de sfeer in Hope’s End kan je voelen en voor je zien. Een aaneenschakeling van traumatische gebeurtenissen en de invloed op de toekomst. Bedrog en verloochening, dubbelspel, menselijkheid en onmenselijk handelen. Langzaamaan, werkelijk stapje voor stapje, krijg je een beeld van wat er werkelijk is gebeurd. Toch is er nergens er een moment dat ik niet geboeid ben. Ondanks dat er maar mondjesmaat iets wordt weggegeven zorgt Riley ervoor dat mijn brein allerlei scenario’s bedenkt, die overigens allemaal niet kloppen! Ja, de spanning is voelbaar en neemt steeds toe. Tot een moment dat het bijna niet meer te houden is; ik wil weten hoe het zit! Nou, daar kom je echt niet zomaar achter! Het verhaal krijgt een twist, natuurlijk daar zat ik op te wachten, maar daar blijft het niet bij! De twists volgen elkaar ineens in rap tempo op, ze buitelen over elkaar heen. Ik neem soms even de tijd om het allemaal tot me door te laten dringen, maar niet te lang, want de volgende twist kondigt zich al aan… wat een heerlijk boek was dit! #Mustread! #Aanrader!
1
Reageer op deze recensie