Een verhaal wat me niet onberoerd liet .

Het verhaal is onderverdeeld in drie verhaallijnen, die in verschillende jaartijden afspelen. Ubele haar jeugd, haar opleiding en haar leven als huisarts/moeder worden uitgediept. Je moet wel kunnen schakelen, want er worden steeds tijdsprongen gemaakt van 2013 naar 1969, ’77, ’99- ’00 en dan weer naar 1979. Daarom moet je het boek niet weg leggen, want dan ben je de draad een beetje kwijt, maar het verhaal is wel zo boeiend dat je het boek niet gauw aan de kant legt.

Het verhaal gaat over Ubele die al vanaf jongs af aan depressieve klachten heeft en pas op latere leeftijd hulp gaat zoeken omdat ze suïcidale nijgingen krijgt.

Ubele’s moeder is tijdens de bevalling van haar overleden en vader Stefan blijft met twee jonge kinderen achter. Zij hebben een oppas, Sabine, die op een gegeven moment met hun vader trouwt en zo hun stiefmoeder wordt.

Ubele is een slim meisje, maar vrienden heeft ze niet, ze wil nooit op de voorgrond treden en is eigenlijk maar een muurbloempje. Ze studeert voor arts en ontmoet Max. Voor hem voelt ze iets wat ze nog nooit voor iemand heeft gevoeld.

Wanneer Ubele 44 jaar is en als huisarts werkzaam is, krijgt ze een patiënt op het spreekuur die haar haar klachten verteld en Ubele hoort haar eigen klachten, maar ga je jezelf depressief noemen en je bent arts dan kan dat toch eigenlijk niet!

“Het is op. De rek is eruit”….

Ik zie overal als een berg tegen op,” vervolgt mevrouw Janszen. “Ik slaap slecht. Ik heb nergens zin in. Ben continue geïrriteerd tegen de kinderen. Geen zin meer om afspraken te maken met vrienden. Geen zin meer om tegen wie dan ook te praten. Maar het ergste is nog dat ik alles op me af voel komen. Ik voel niet alleen een steen op mijn borst maar nog een grotere om mijn nek. Ik moet het meesjouwen maar ik heb geen idee hoe ik aan die stenen kom.”

Mijn verhaal?

Een verhaal met ups en downs, een prachtig gezin en goede baan en toch…..; de dood lonkt.

Hoe kun je tot iemand door dringen die een depressie heeft? Er zijn veel mensen om mij heen met deze klachten en jammer genoeg zijn er in onze vrienden kring 3 mensen achter elkaar uit het leven gestapt door depressie. Ik weet nog dat één van onze vrienden zei tegen zijn vrouw, “kijk nu eens in mijn ogen, wat zie je dan?” en idd ze zag niets geen liefde alleen verdriet. Een half jaar later was hij er niet meer. Het was een prachtig gezin en hij had een goede baan. Het begrijpen doe je niet, maar wel de berusting dat ze rust gevonden hebben, maar toch waar was de hulp, waar waren de medicijnen. Gelukkig kunnen de meeste mensen een goede psychiater vinden en medicijnen die aanslaan. Maar voordat dat gebeurd is er vaak al een hele lange weg aan vooraf gegaan en om er over te praten is ook best moeilijk, gelukkig is de taboe sfeer om depressie langzaam aan het afnemen, heb ik het idee.

Ubele is gelukkig tot de conclusie gekomen dat ze hulp nodig heeft en ook haar man Max vertelt ze over haar depressie. Al heeft het wel lang geduurd voor ze de stap maakte.

Drie maanden volg ik nu therapie. Drie maanden om het eens te worden met mezelf. Ik ben gezwicht voor de diagnose “depressie” . De Vries noemt het een érnstige depressie, maar dat krijg ik niet uit mijn strot. Het gaat er echter om dat we een werkdiagnose hebben, daarmee kunnen we aan de slag.

Een boek wat zo enorm bij me binnen kwam dat ik gewoon even helemaal niets wilde doen toen het uit was, alleen maar denken aan Ubele en de mensen die ik ken met depressies. Het leven van Ubeke wordt beschreven en vaak had ik medelijden met deze vrouw. Wat een worsteling heeft zij moeten doorstaan om toch te proberen normaal te leven. Ze ziet zelf ook dat ze dingen los moet laten, maar het lukt haar gewoon niet. Een prachtig geschreven roman, wat mij niet in de oude kleren is gaan zitten. Mascha heeft een prettige schrijfstijl en schrijft erg beeldend. Wat ik me wel afvroeg, kun je een depressie bij iemand voorkomen? Als je dit boek leest heeft de depressie dan met de jeugd van Ubele te maken, als haar jeugd anders was geweest had ze dan geen depressie gehad?

Lieve leesgroet Caroline