Jammer

Gedurende De eerste hoofdstukken van het boek, had ik steeds het gevoel in een lang geleden boeketreeksdeel terecht gekomen te zijn. Het pakte me niet. Bleef vlak. Geen enkele diepgang. Ik herkende haar schrijfstijl niet. (Andere schrijver? Was ze ziek?) Later werd ik toch weer meegenomen en bleef ik doorlezen. Maar het boek klopt niet. Elektra’s gedrag, te aardig, te empathisch, voor een verslaafde. Die wel erg snelle verandering van het afkicken. En dan de ontdekking van haar voorouders. En niet naar Afrika gaan, om over die voorouders te praten. Haar familie te zien? Voor iemand die elk moment zo een vlucht kan boeken? Dat dikke boek had daar wel wat ruimte voor gehad... Er konden veel stukken weg...