Meer een autobiografie dan een spannend boek

Matti Rönkä is in Finland wat Paul Witteman in Nederland is. In zijn vaderland is hij het kloppend hart van de nieuws- en actualiteitenrubriek op tv. Gepokt en gemazeld in de journalistieke wereld heeft hij ongeveer tien jaar geleden een tijdelijke stop in zijn carrière gelast. Doel hiervan was om zijn creatieve talenten nog meer te laten ontwikkelen en in te zetten op de juiste producten. Als in een goed doordacht scenario is hij zich daarna steeds meer gaan toeleggen op het schrijven van misdaadromans. De misdaadroman Broederland gaat over de criminaliteit aan beide zijden van de Fins-Russische grens. Het is, na Grensgeval, de tweede roman die in het Nederlands is vertaald.
Viktor Kärppä, een Russische emigrant met Finse voorouders, leeft in het stukje niemandsland dat ligt tussen de georganiseerde misdaad en de jagers erop. Hij vindt zich, als privédetective, niet te fatsoenlijk om zo af en toe even buiten de wet te wandelen en de voordelen van een illegaal handeltje tot zich te nemen. Omdat hij kennis heeft van beide werelden, benadert politieagent Korhonen hem. Viktor krijgt het verzoek om in beeld te brengen op welke wijze en door wie de 'superheroïne' vanuit Rusland op de Finse markt wordt gebracht.
Met zijn kennis van dubieuze praktijken en relaties, vindt én bewandelt hij een misdadig traject waarvan de Russische maffia de volledige regie in handen heeft.
Matti Rönkä heeft een specifieke schrijfstijl. In zijn boeken uit zich dat door de kunst van het vertellen. Broederland lijkt meer op een autobiografie van Viktor Kärpä dan op een spannend boek. Het is als een periode uit zijn leven waarin aan passanten een van zijn avonturen wordt verteld. Met regelmatige en sterke afdalingen naar de kleinste details mijdt hij alles wat flitsend, spannend en snel aan een thriller kan zijn. Vaak zijn deze details niet direct aan het verhaal zelf ontleend, maar meer aan herinneringen aan eerdere of andere gebeurtenissen. Dat geeft wel meer dimensies aan het verhaal maar het is de vraag of lezers daar op zitten te wachten. Want die regelmatige uitstapjes vertragen het tempo dat doorgaans toch al laag ligt. Hiermee is geen kwalificatie van Rönkä’s schrijfkwaliteiten gegeven maar een beschrijving van de stijl die de lezers kunnen verwachten. Een stijl die kenmerkend, goed en volledig is maar waar niet iedereen warm voor zal lopen.