Het geheel is wel verrassend en origineel

heeft een hoge amusementswaarde, maar uiteraard geen hoog realiteitsgehalte. ,De bestsellerauteur Peter Abrahams is onder het pseudoniem Spencer Quinn een nieuwe reeks begonnen met 2 nieuwe hoofdfiguren, de privédetective Bernie Little en zijn hond Chet. Afwijkend van de standaard verhalen heeft Quinn gekozen voor de hond als verteller. Dus alles wat er gebeurt en wordt gedacht komt uit de geest en de bek van Chet. Met alle mogelijkheden en onmogelijkheden vandien. Een verrassende keuze, maar of dit voldoende is om van Luie hond een knallend succes te maken, staat te bezien.
Little’s detective bureau is de naam van het bedrijfje dat door Bernie Little is opgericht. Gescheiden van echtgenote Leda en vader van zoon Charlie, is zijn enige regelmatige maatje zijn hond Chet. Met hem gaat hij eindeloze gesprekken aan, die eigenlijk nooit worden becommentarieerd door Chet. Al lezende blijkt dat deze voormalige politiehond een behoorlijke scherpe geest heeft en Bernie mag dan ook blij zijn dat hij geen sprekende hond heeft.
Bernie Little wordt benaderd door Cynthia Chambliss omdat haar 15-jarige dochter Madison niet naar huis is teruggekeerd. Een korte check bij Damon Keefer, haar ex, leert dat Madison ook niet bij hem is geweest. Nog tijdens het eerste gesprek komt Madison aan gewandeld en omdat zij een aannemelijke verklaring heeft, lijkt het probleem opgelost.
Maar, als een paar dagen later Madison weer spoorloos is en er langere tijd niets van haar wordt vernomen, lijkt het eerdere voorval een serieuzere klank te krijgen. Bernie start een onderzoek naar de verdwijning van het meisje, waarbij hij wordt geassisteerd door zijn hond Chet en door de journaliste Suzie Sanchez van de Valley Tribune die een reportage over het leven van de privé detective wil publiceren.
Wanneer Chet een louche figuur naast de auto ziet, wordt hij agressief en probeert de man te pakken. Uiteindelijk wordt de hond met een mes bedreigd en gewond door de wegracende auto van de man. Korte rijd later komen beide elkaar weer tegen. Chet delft het onderspit en wordt gevangen genomen. Tijdens zijn gevangenschap ziet Chet dingen die Bernie erg zouden helpen met het oplossen van de verdwijning van Madison. Alleen dreigt Chet een asielbezoek niet te overleven en beperken zijn communicatieve vaardigheden hem om zijn kennis te delen met anderen.
Een verhaal, verteld door een sprekende en denkende hond, het moet niet gekker worden. Het geheel is wel verrassend en origineel, heeft een hoge amusementswaarde, maar uiteraard geen hoog realiteitsgehalte. Wat moet je vinden van een hond die lonkt naar soortgenoten en die vertelt dat de motor waar hij op meerijdt, een paar wheelies maakt.
Alle gebeurtenissen worden gezien door hondse ogen en met hondse interpretaties. Het feit dat de neus het best werkende orgaan bij honden is, maakt ook meteen duidelijk op welke manier de meeste observaties plaatsvinden.
Deze manier van vertellen zorgt natuurlijk voor humoristische momenten, maar het nadeel is dat Chet zijn kennis van zaken niet adequaat kan overbrengen. Zo komt Chet veel te weten over de verdwijning van het meisje, maar de handicap is dat hij het in zijn uppie te weten komt en dit niet met Bernie kan communiceren. Zo af en toe is het geheel te vergelijken met de filmhond Beethoven en het bioscoopvarkentje Babe. Leuk vermaak, maar inhoudelijk heeft het verder weinig om het lijf.