Wraak zal niet altijd zoet zijn

Stephen White liet zijn Amerikaanse landgenoten in 1991 kennis maken met psycholoog Alan Gregory. Met een jarenlange ervaring als psycholoog kon White putten uit een grote hoeveelheid zaken die hij in de praktijk had meegemaakt. White had succes met zijn papieren vakgenoot, getuige zijn 15e boek dat dit jaar in Amerika is verschenen onder de titel Dry Ice.
In Nederland konden we pas in 2003 kennis maken met Alan Gregory door het verschijnen van zijn, toen al, tiende boek uit de reeks, De tekenen. Voor een vervolg moesten we echter wachten tot 2007 toen de uitgever besloot om in een zogenaamd omdraaiboek, twee thrillers in een band, uit te geven: het al eerder verschenen De tekenen en, nieuw voor Nederland, De beste wraak (The Best Revenge). Deze twee titels volgen ook in de reeks als nummer 10 en 11 op elkaar. En dat is wel prettig met vaste hoofdpersonen.
 
De tekenen was een snel verhaal met een kleine kring van personages die met elkaar in de relationele sfeer allemaal wel een lijntje hadden. White schreef een aantrekkelijk verhaal met talloze wendingen en onverwachte situaties. Soms leek het toeval een beetje geholpen te worden, maar het stoorde nooit. De tekenen was een lekker lopend en boeiend verhaal.

In het tweede verhaal, De beste wraak (The Best Revenge) wordt Alan Gregory verzocht om Tom Clone in therapie te nemen, een man die 13 jaren voor moord in de dodencel heeft vastgezeten. FBI-agente Kelda James, al langer patiënt van Alan, heeft een mes gevonden waarmee wordt bewezen dat Clone de moord niet gepleegd kan hebben. Daardoor wordt hij op vrije voeten gesteld. Gregory dreigt meermalen in een spagaat terecht te komen tussen Tom en Kelda, helemaal als ze ook nog elkaars gezelschap gaan opzoeken. Een FBI-agente en een voor moord veroordeelde, het is haast niet voorstelbaar en op geen enkele wijze te verdedigen. Wanneer Tom Clone plotseling verdwijnt en er direct daarna van verschillende kanten grote belangstelling bestaat om hem te vinden, komt Alan Gregory steeds meer in de knel te zitten. Moet hij zijn beroepsgeheim schenden of respecteren? Aan beide mogelijkheden kleven grote gevaren, want niemand weet of Clone de moord nu wel of niet gepleegd heeft. Alleen hijzelf kan daar opheldering over geven, maar dan zal hij wel gevonden moeten worden.

In dit tweede boek dat in Nederland van White is verschenen, is duidelijk zijn eigen stijl te herkennen. Met relatief weinig personen weet hij wederom een uiterst interessant verhaal neer te zetten. Met zijn kenmerkende vakdiscipline weet hij mensen af te pellen en tot de oorzaak van hun geestelijke en lichamelijke pijn door te dringen. Frequent mengt hij kwistig een flinke dosis spanning door het verhaal. Het resultaat is een spannend boek met veel verrassende wendingen en een originele lange eindsprint.

Mocht er toch een minpuntje zijn dan is dit niet aan de auteur te wijten maar meer aan de uitgever die de delen uit de serie niet in dezelfde volgorde in Nederland laat verschijnen als ze door White zijn geschreven. En dat is jammer omdat Alan Gregory, zijn vrouw Lauren en dochter Grace, door de serie heen een ontwikkeling meemaken die je nu mist.