Een tegenvallend tweede deel: het verhaal vráágt om verdieping, maar krijgt die niet ...

Jaloezie, de Nederlandse deel twee in de serie over de Zweedse rechercheur Emma Sköld, neemt ons mee terug naar Bromma, daar waar we maanden daarvoor deel één afsloten. Emma ontwaakt uit een coma, blijkt inmiddels bevallen, maar is de hele weg tot aan haar ziekenhuiskamer kwijt. Wat doet ze hier, hoe komt ze hier en vooral: waar is haar kind? Al snel blijkt Emma slachtoffer te zijn van een ongeluk. Het ongeluk hield haar 5 maanden in coma en eenmaal bijgekomen probeert ze stuk voor stuk de puzzelstukjes op z’n plek te krijgen. Iets wat niet meevalt, met haar door elkaar geschudde lijf wat geruime tijd geslapen heeft. Samen met haar vriend Kristoffer, familie en collega Thomas probeert ze de puzzel te leggen om zo het plaatje compleet te krijgen, zich ondertussen verwonderend om haar 6 maanden oude dochter, die, zonder dat Emma dat weet, vaak wordt overgelaten aan de zorgen van een oppas. Langzaamaan groeit bij Emma het besef: was dit wel een ongeluk, of is er opzet in het spel. En wie is toch die oppas?

Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende perspectieven en de hoofdstukken zijn kort. Dit leest prettig en snel en houdt de vaart er in. Daarnaast is dat laatste ook juist weer een minpunt en dus een beetje dubbel. Het verhaal vráágt wat mij betreft om verdieping, maar die krijgen we niet en de korte hoofdstukken zorgen er voor dat ik het verhaal niet wordt ingezogen, het gaat allemaal zo snel terwijl er eigenlijk weinig gebeurd. Daar waar je van een goede thriller verwacht te worden ondergedompeld in een spannend verhaal waarbij je het einde wilt weten en dus door wilt lezen, mis ik dat hier compleet. De personages blijven vlak en ik heb geen gevoel dat ik één van hen ook maar iets beter leer kennen. Een voortkabbelend verhaal kan prettig zijn, maar niet binnen dit genre. Het moet onder je huid kruipen, je kippenvel en een onbestemd gevoel geven en naar het einde toe de drang om maar door te lezen, op weg naar de dader en het einde. Over dat einde gesproken: die kwam en gaf een totaal onverwachte wending aan het verhaal, al vond ik dat onverwachte in dit geval geen pluspunt. Het leek uit de lucht te komen vallen en er door de schrijfster nog even snel tussen gefrommeld te zijn.

Werd ik in Jaloezie nog helemaal meegevoerd in het verhaal, bleek haar opvolger toch beduidend minder binnen te komen. Zonde, want na de cliffhanger uit deel één was ik ontzettend benieuwd naar het vervolg, maar de uit het eerste boek meegekomen personages herkende ik bijna niet in dit tweede deel, laat staan dat ze een ontwikkeling doormaakten.

Het boek heeft een prettige schrijfstijl, ongecompliceerd en is vlot te lezen en ook het verhaal op zich is goed gevonden. De uitwerking laat helaas nogal te wensen over en de schrijfster heeft hier echt kansen laten liggen. Wanneer je je als lezer afvraagt of je binnen een serie wel echt een opeenvolgend deel aan het lezen bent, is er toch echt ergens iets niet goed gegaan. Oké voor wie niet meer verwacht, voor mij lag na het eerste deel de lat blijkbaar toch wat hoger. Een magere 2 sterren.