Recensie

Bo (89) was een sterke man, maar zijn lichaam laat hem geleidelijk in de steek. Zijn rustige bestaan bestaat uit bezoekjes van de thuiszorg, telefoneren met zijn enige vriend Turen en herinneringen aan vroeger. Zijn vrouw liet een grote leegte achter en hond Sixten is zijn grootste troost. Maar zijn zoon wil Sixten weghalen omdat hij vindt dat Bo niet meer voor hem kan zorgen.

‘De kraanvogels vliegen naar het zuiden’ is zo’n boek dat niet stopt na de laatste zin of wanneer je het dichtslaat. Het laat zich niet zomaar aan de kant leggen. Integendeel, het blijft nog een tijd door je gedachten dwalen.

Dat komt doordat het zo’n schrijnend, emotioneel, openhartig en pijnlijk boek is.

Achter de dromerige, zachte cover, schuilt het verhaal van de norse, hulpeloze, vertederende Bo. Je sluit hem meteen in je hart. In elke zin van dit boek voel je zijn strijd. Hij is een man die altijd fysiek werk verricht heeft, die niet over gevoelens kan praten en die niet graag toegeeft dat hij iets niet kan. Dat zowel de thuiszorg als zijn zoon hem proberen te vertellen dat hij niet meer voor zichzelf - laat staan voor Sixten - kan zorgen, kan hij niet verkroppen. Zelf vindt hij dat het hem nog prima lukt. Hij is misschien wat trager. En misschien vergeet hij al eens iets. Maar verder gaat het wel. Toch?

Aangezien Bo een groot deel van de dag mijmerend doorbrengt, krijg je niet alleen een beeld van hoe hij zijn oude dag beleeft, maar ook van hoe zijn leven vroeger was. Toen hij jonger was en toen zijn vrouw nog leefde. In gedachten voert hij uitgebreide en eerlijke gesprekken met zijn vrouw en zoon. Gesprekken die hij in werkelijkheid niet lijkt te kunnen voeren.

En de titel van het boek? Die zit prachtig in het verhaal verweven.