Recensie ‘De Helletorens’

‘Tweelingbloed’ (De Helletorens 1) is het YA-debuut van @hannelorebedert. Ik las eerder ‘Lam’ en ‘Bruna’ van haar en wist toen al: boeken schrijven, dat mag ze vaker doen.

In deze dystopische YA – mijn allerfavorietste genre, als ik dan echt moet kiezen – leven de mensen in twee gigantische torens. Ze worden omringd door desolate vlakte, van contact met de buitenwereld is geen sprake. Ze worden in het gareel gehouden door angstaanjagende Helleherders. Hoe lager je in de toren woont, hoe beter je rang en dus ook je leven.

Hoofdpersonage Lexa groeit op in Rang 5 en droomt van een beter leven voor haar en haar beste vriend Mico. Ze wil ook wanhopig graag een remedie vinden tegen de Ziekte, die rondwaart in de torens. Hun langverwachte keuzemoment maakt dat Lexa en Mico onverwacht verschillende wegen inslaan. Ze ontdekken de duistere waarheid achter het systeem. Hoe ver gaan ze om hun dromen waar te maken? En vinden ze te midden van dit alles de weg naar elkaar nog terug?

Je ontdekt in dit boek al snel dat het leven in de torens geen pretje is. De bewoners moeten vooral braaf en volgzaam zijn, want ze worden streng bewaakt door de meedogenloze Helleherders.

Na haar keuzemoment doet Lexa tal van ontdekkingen over het leven in haar nieuwe Rang. Al snel moet ze alles wat ze over het systeem – en zelfs over haar eigen leven – dacht te weten, herbekijken. Het leven in de Helletorens blijkt nog vele malen oneerlijker te zijn dan ze dacht.

‘Tweelingbloed’ zit vol boeiende (niet altijd even betrouwbare) personages, goeie plottwists en spannende actiescènes. Je hoort het al: een dystopische YA die ik je van harte aanraad. Lees het en kijk samen met mij uit naar de verschijning van het vervolg.