Recensie ‘De kuil’

De echtgenoot van Asa vindt een nieuwe baan op het Japanse platteland. Ze zegt haar werk op om hem te kunnen volgen. Ze gaan naast de schoonmoeder van Asa wonen. Ze probeert vanaf dan haar dagen te vullen met het huishouden, boodschappen voor haar schoonmoeder en dutjes. Dat klinkt rustig, maar plots gebeuren er allerlei zaken die Asa niet kan plaatsen: van geld dat verdwijnt tot een beest dat verschijnt. Wanneer Asa een kuil aan de rivier vindt, leidt deze ontdekking tot nog meer raadsels.

Als je de achterflap van het boek leest, dan denk je wellicht dat je een verhaal te wachten staat waarin de vreemde gebeurtenissen elkaar in hoog tempo opvolgen en dat je onverwachte ontdekkingen te wachten staan.

Het boek is echter een uitgesponnen metafoor. ‘Waarvoor dan?,’ hoor ik je denken. Tja. Voor wat verveling met een mens kan doen? Voor hoe je verbeelding met je aan de haal kan gaan? Voor hoe je daardoor je waarnemingen niet meer kan vertrouwen? Ik moet zeggen dat ik dit boek dichtsloeg en dat ik me vooral verward voelde. Ik vroeg me af wat ik nu eigenlijk gelezen had en wat ik ervan moest maken. ‘De kuil’ is slechts 128 pagina’s lang. Op een manier is dat meer dan genoeg, hoewel het er wellicht mee voor zorgde dat het verhaal erg vluchtig en oppervlakkig aanvoelde. Ik kan niet anders dan concluderen dat het relaas van Asa me niet erg is bijgebleven en dat de metafoor voor mij niet goed werkte.

Maar ik sluit graag positief af: eerder las ik ‘De fabriek’ van deze auteur. Ook een allegorie. Maar wel een erg geslaagde. Het ging over de zin en onzin van werken in een gigantische fabriek. Hoe je rol daar verwaarloosbaar is en je als individu totaal geen idee hebt van het grotere geheel waaraan je (hopelijk) bijdraagt. Ik vond dat een ingenieus geconstrueerd boek, waarbij zowel de verhaallijn als de achterliggende boodschap me mateloos boeiden.