Recensie ‘Santa Subito’

In de zomer van 1978 trekt Ernest naar Rome met een doel: zuster Merita, hartsvriendin van zijn overleden moeder, heilig laten verklaren. Hij logeert bij Livio en Stefania terwijl het duo zijn dossier door de Vaticaanse procedure loodst en zijn geldt aftroggelt.

Ernest komt jong en naïef aan in Rome, beladen met een taak die hij enkel opneemt omdat hij zich ertoe verplicht voelt. Hij komt aan bij de zelfzekere Livio en zijn ondoorgrondelijke en knappe dochter Stefania. Het duo behartigt samen tal van soortgelijke dossiers. Bij hem zijn ze in goede handen, zeggen ze. Aangezien de Vaticaanse procedure om iemand heilig te laten verklaren complex en tijdrovend is, maakt Livio gebruik van elk achterpoortje dat hij kent en elk contact dat hij heeft. Ernest wordt telkens mee op sleeptouw genomen. Tijdens tal van wilde scootertochten doorheen de stad, kijkt hij zijn ogen uit. En dat doe je als lezer ook, want het boek is ongelooflijk beeldend en levendig geschreven.

Hoewel er door de twijfelachtige praktijken van het vader-dochterduo weinig hoop voor het dossier van zuster Merita lijkt te zijn, raakt haar verhaal plots toch bekend in Rome. Ook met die situatie weten Livio en Stefania wel raad. Het boek neemt je moeiteloos mee langs tal van louche beslissingen en snode plannetjes. Je kan niet anders dan alle personages uiteindelijk – tegen wil en dank – in je hart sluiten en hopen dat hun slimme trucjes werken.

‘Santa subito’ is een roman die barst van de vaart, humor en emoties. Het gaat over hoe de waarheid makkelijk uit verschillende versies kan bestaan, over de versie kiezen die je het meest ligt. Maar ook gaat het over vriendschap, (opnieuw) vertrouwen en (leren) leven. Leuke toevoeging zijn de brieven van de scenarist aan de regisseur, die van het verhaal van Ernest een film trachten te maken.