Recensie ‘De namen’

‘De namen’ is het literaire debuut (zotjes!) van Florence Knapp. Cora gaat op pad om de naam van haar pasgeboren zoon aan te geven. Maar ze twijfelt tot het laatste moment. Wordt het Bear, gekozen door zijn oudere zus Maia? Wordt het Julian, gekozen door Cora om de mooie betekenis erachter? Of wordt het Gordon, naar zijn tirannieke vader en volgens de traditie? Drie namen, drie heel uiteenlopende levens.

Gordon senior, de vader van Bear/Julian/Gordon, is een opvliegende man die zwaar huishoudelijk geweld pleegt jegens zijn vrouw Cora. Voor hem is het vanzelfsprekend dat de jongen Gordon zal heten. De namen Bear en Julian doen de bom algauw ontploffen. Al van vlak na de naamgeving, vertakken de mogelijke levenspaden zich in totaal verschillende richtingen.

Via tijdsprongen van telkens precies zeven jaar verken je de drie mogelijke levens van de jongen. Zowel voor hem als voor de andere gezinsleden bleek de naamkeuze allesbepalend. Elk van de drie levenslopen kent zowel mooie als tragische kanten. Bovendien is het telkens een ander gezinslid dat het zwaar te verduren heeft of net de kans ziet om op te bloeien. Dat maakt het quasi onmogelijk om te zeggen dat een bepaalde naam het beste leven met zich meebracht.

‘De namen’ is heel sterk opgebouwd. Door de verschillende verhaallijnen en doordat de personages zich zo anders ontwikkelen, moet je er je hoofd bij houden tijdens het lezen. Het is een roman die wat concentratie vergt, maar je krijgt er een bijzonder verhaal voor terug. Of eigenlijk drie bijzondere verhalen. Over keuzes die voor jou gemaakt worden en keuzes die je zelf maakt, over veiligheid, over het belang van de relatie met je ouders en broers/zussen, over de impact van de situatie waarin je opgroeit.