Een herkenbaar boek

‘Taal is zeg maar echt mijn ding’ is het eerste boek dat Cornelisse schreef over de Nederlandse taal. Hoewel het gaat over het Nederlands van de Nederlanders, is het ook voor deze Vlaming vaak herkenbaar.

Het gaat in dit boek niet over hoe wij met elkaar zouden moeten praten, maar over de manier waarop we dat per ongeluk doen. Het gaat over woorden die wij gebruiken om wat we zeggen te verzachten of net meer kracht te geven. Over woorden die wij gaandeweg een nieuwe betekenis zijn gaan geven. Over woorden die we – vaak onbewust – aan zinnen toevoegen terwijl dat niet per se hoeft.

Zoals ik al zei: vaak herkenbaar en daardoor ook best grappig, dit boek. Het is waar dat wij ons met een overbodige ‘als ik even heel eerlijk ben’, door lastige conversaties proberen te worstelen. Want we willen best zeggen waar het op staat, maar worden toch liefst van al nog leuk gevonden. Het is ook waar dat de ‘trendwoorden’ van het moment aldoor veranderen en je moet opletten dat je niet suf of achterhaald gaat klinken. En het is zeker waar dat wat je zegt niet altijd is wat je bedoelt en zeker niet altijd is wat er door de luisteraar geïnterpreteerd wordt.

Ik kan niet precies duiden waarom, maar ik vond deze memorabel:

‘Prima is het woord van mensen die de strijd opgegeven hebben.’

Nog eentje die me heel erg bijgebleven is:

‘Het woord eenzaam bestaat, maar tweezaam niet, terwijl de echte eenzaamheid zich pas opdringt wanneer je met z’n tweeën bent.’

Een leuk boekje voor wie houdt van taal – of je bepaalde woorden er nu per ongeluk uit flapt of niet – en graag eens wil gniffelen om de verrassende en vreemde taalkeuzes die we met z’n allen maken.