Een complex en gelaagd relaas

In ‘Het wordt beter’ beschrijft @grietopdebeeck haar lange, moeizame weg naar beter. Ze zette meermaals kleine stapjes, zonder dat er écht iets veranderde. Tot ze besloot om zelf therapeut te worden en te onderzoeken wat wel kan helpen. Ze raakte gaandeweg bevriend met wereldtoppers in therapie- en traumaland. En ze kwam alsnog tot het echte beter. Dat gunt ze ook anderen.

Griet vertelt in dit boek openhartig over wat haar als kind overkomen en aangedaan is, hoe dit haar voor een groot stuk vormde, waarmee ze jarenlang worstelde op persoonlijk en mentaal vlak, en hoe ze uiteindelijk - met veel vallen maar met telkens weer dapper opstaan - stappen richting een beter leven zette. Haar verhaal is complex, gelaagd en getuigt van tonnen veerkracht en doorzettingsvermogen.

Het getuigt ook van de vele manieren waarop klassieke gesprekstherapie tekort kan schieten en zelfs meer kwaad dan goed kan doen als je bij de verkeerde belandt. Ik studeerde zelf klinische psychologie (geen therapieopleiding) en stoor me al lang aan het feit dat het voor mensen bijna onbegonnen werk is om wegwijs te raken in het therapielandschap. Niet verwonderlijk dat dat regelmatig tot teleurstelling, beperkte vooruitgang en het staken van je zoektocht leidt.

Om te benadrukken dat de juiste hulp heel wat kan brengen, verweeft Griet haar verhaal met de inzichten die ze opdeed. Er worden best wat onconventionele of ‘zweverig’ klinkende therapievormen besproken. Het is zeker niet vanzelfsprekend om je daarvoor te kunnen openstellen of dat de juiste weg te vinden. De kernboodschap is alleszins helder: praten over opgelopen trauma is belangrijk, absoluut - alleen al om eindelijk erkenning en begrip te vinden - maar vaak is het niet voldoende.

De thema’s die in dit boek aan bod komen zijn niet evident, toch weet Griet haar kenmerkende vlotte, warme schrijfstijl te behouden. Ik bewonderde haar werk al enorm en kan alleen maar concluderen dat die appreciatie enkel groeit.