Recensie ‘Duizend & ik’

Voor Acht is elke dag identiek: ze leeft volgens een strenge leer die haar klaarstoomt voor een zinvol bestaan overzee. Ze gaat op in de massa, alle meisjes in Surdus lijken precies op haar. Het lastige is dat Acht zich anders voelt. Ze voelt zich iemand en dat is verboden, het kan haar in de problemen brengen. Wanneer ze ‘haar’ ziet tussen de anderen beseft Acht dat ze zal moeten ontsnappen. Samen met haar.

Surdus is een monotone wereld vol spierwitte torens en onbezielde meisjes die elke dag hetzelfde doen. Deze herhaling heeft als doel hen klaar te maken om overzee bezielden te kunnen dienen. Alle andere meisjes lopen dag in dag uit met hun blik op de stenen gericht. Acht niet. Zij voelt de verleiding om om zich heen te kijken, is benieuwd naar de wereld. Dat mag ze niet te fel laten blijken, want de meisjes worden constant in de gaten gehouden en afwijkingen worden afgestraft.

In ‘Duizend & ik’ wordt lang niet alles exact uitgesproken. Het boek doet de lezer lang twijfelen over wat echt gebeurt en wat slechts in de verbeelding van Acht plaatsvindt. De lijn hiertussen lijkt flinterdun en onbetrouwbaar te zijn. Dat was wellicht een bewuste keuze van de auteur, maar maakt ook dat je geruime tijd niet goed weet wat je precies aan het lezen bent en wat je ervan moet denken. Het boek bevat zeker een aantal mooie ideeën, maar had naar mijn gevoel wat langer mogen zijn en meer uitwerking mogen bevatten.