Een goede poging tot weer eens wat anders

Een aantal dappere vrouwen vecht in de jaren 70 tegen discriminatie en vernedering binnen het politiekorps waar zij werkzaam zijn. Ondanks dat zij zeer verschillend zijn, en ook in hun persoonlijke leven nogal wat te verhapstukken hebben, vinden zij een manier om hun krachten te bundelen. Dit is hoognodig, aangezien een moordenaar druk bezig is het politiekorps uit te dunnen door politiemannen te liquideren. En waarom zijn juist deze mannen het haasje?

Het verhaal bestaat uit een aantal dagen uit het leven van de mensen van het Atlanta police department. Iedere dag is een nieuw deel in het boek en dit hebben we natuurlijk eerder gezien in de boeken van Karin Slaughter. Verder dan deze vergelijking, kwam ik niet. Het boek heeft een hele andere opzet dan haar andere boeken en dat is in het begin even wennen. Het leest namelijk niet meteen als een trein, maar je zit eerst even in een boemeltje naar Tiel. Die sneltrein komt trouwens wel hoor, maar dat is pas vrij laat in het boek. Ik vond dit geen belemmering, want ik heb me uitstekend vermaakt met dit verhaal. Een extra traktatie vond ik de verhalen van de Nederlandse oma van Kate, een van de hoofdpersonen. Karin Slaughter heeft echt haar best gedaan om veel kennis op te doen over ons landje. Hartstikke leuk!

Het verhaal is vermakelijk, maar het is niet de bloedstollende pageturner die je mogelijk gewend bent van Slaughter. Ik vind het een goede poging tot weer eens wat anders, maar heb toch liever het hart wat vaker in de keel zitten. Vandaar, 3***.