een van de mooiste kinderboeken tot nu toe gelezen dit jaar

Het debuut van Lisa Thompson, de goudvisjongen, vond ik een geweldig boek.  Dat ik daar niet alleen in stond bleek wel uit de vele enthousiaste reacties die ik langs zag komen.  Uiteraard was ik heel nieuwsgierig naar haar tweede boek “ de nachtlantaarn”.

In dit boek maken we kennis met de elfjarige Nathan. Hij vlucht samen met zijn moeder weg voor haar vriend. Ze komen terecht in een verlaten cottage in het bos.  Nathan vindt het maar niks dat ze hier naar toe gaan. Hij had liever naar zijn oma gegaan, dat is dan wel niet zo gezellig maar wel een vertrouwde omgeving. Hij is wel blij dat hij weg is bij Gary, de vriend van zijn moeder.  Gary was gemeen tegen Nathan en zijn moeder. Hij vond het maar stom dat Nathan bang was in het donker en nog een nachtlampje had. Het was een speciale nachtlantaarn door zijn moeder gemaakt maar hij moest hem weg doen van Gary.  Als ze net in het bos zijn gaat zijn moeder op pad voor boodschappen. Ze zou zo terug zijn…  Als ze maar niet terug komt wordt Nathan steeds banger, zeker in het donker.  Dan ontmoet hij een bijzonder meisje. Zij vraagt hem of hij kan helpen met het oplossen van raadsels zodat zij de puzzels kan oplossen voor een oude, verloren gewaande vriend.  Om haar te helpen moet hij alle moed verzamelen om zijn eigen angsten onder ogen te komen.

De schrijfstijl van Lisa Thompson is bijzonder prettig. Het trekt de lezer in het verhaal en ze brengt het wonderlijke in het verhaal zo levensecht zodat je als lezer niets ander kan dan meeleven met de personages en je wilt ze nog net niet zelf gaan redden van hun benarde situatie.

Het verhaal gaat over bang zijn, eenzaamheid en verdriet maar zeker ook over hoop, vertrouwen en vriendschap.  De thema’s komen een beetje overeen met haar eerste boek en ook hier is de hoofdpersoon een jongen die net even anders is en zijn angsten moet overwinnen.  Maar daar houdt elke gelijkenis ook op. Het actuele onderwerp zal ook de lezers aanspreken. Dat jezelf je angsten moet overwinnen omdat niemand dat voor je doet maar dat je daarbij wel hulp kan en mag gebruiken.

Qua taalgebruik  is het boek voor 9plus maar ouderen kinderen ( niet alleen kinderen) zullen het verhaal zeker waarderen. De illustraties zijn summier en niet echt noodzakelijk bij het verhaal. Bij de start van het hoofdstuk vind je er één. Deze passen wel geheel bij de doelgroep en passen ook goed bij het verhaal. Voor mij hebben ze geen meerwaarde maar voor jongere lezers breekt het wel het verhaal.

“De nachtlantaarn” is één van de leukere en betere kinderboeken die ik dit jaar heb mogen lezen!