Bewust kiezen voor een isolement is gedoemt te mislukken?

Gerrit Hoogstraten debuteerde als romanschrijver in 2014. Dit is echter het eerste verhaal wat ik van hem lees. De titel maakt nieuwsgierig. Zeker als mijn dochter (22) langs loopt en zegt : wat interessant een boek over HIkikomori en vervolgens uitlegt wie dat zijn (of wat zij nastreven).

Hikikomori zijn jong volwassenen die zich terug trekken uit de samenleving. In het nawoord gaat de auteur hier verder op in. Hoe hij op het idee kwam van dit verhaal (een artikel uit de Volkskracht over een moeder die zucht dat haar zoon al zes jaar zijn slaapkamer niet meer uitkomt) en welke studies hij las om zich in dit onderwerp te verdiepen. Hoewel het een Japanse uitdrukking is is het fenomeen niet Japans en meer een teken van de tijd en de huidige maatschappij.

De hoofdpersonage van begin twintig leeft al jaren alleen op zijn kamer. Minimaal contact met de buitenwereld maar wel maakt hij deel uit een online internationale community van lotgenoten. De groep bereidt zich voor op een totale hack van alle computer- en informatiesysteem wereldwijd. Daarna zou er een nieuwe wereldorde kunnen worden doorgevoerd. Levend in die cocon doet hij de informatie voorziening en noteert hoe de nieuwe wereld, de nieuwe gezondheidszorg, de nieuwe scholen kortom hun ideale wereld er uit moet zien. Ze streven naar een ultieme anarchie maar al schrijvende komt hij erachter dat de werkelijkheid anders in elkaar steekt.

Hoewel het ideaal lijkt om je fantasie op papier te zetten als nieuwe werkelijkheid vanuit je veilige slaapkamer blijkt dat je niet zonder de contacten van buitenaf kunt. Hier komt onze hoofdpersoon ook langszaam achter.
Het verhaal is bijna filosofisch als hij zichzelf ontdekt en als de touwtjes van de buitenwereld aan hem trekken om hem toch verder te laten denken dan zijn Hikikomori bondgenoten.

De vertelstijl is zeer toegankelijk en het onderwerp origineel. Naast het verhaal over de coming of age van de hoofdpersooon lees je ook zijn teksten over de nieuwe, ideale wereld. Deze stukken vond ik op een gegeven moment wel wat vermoeiend omdat ze vol zaten met herhalingen. Daar kreeg ik een gevoel van ' nu weet ik het wel' . Het was af en toe een beetje doorbijten en doorlezen.
Maar de mijmeringen tussendoor en de ogen die bij de hoofdpersoon langzaam open gingen maakte toch dat ik door wilde lezen. Je wil toch weten waar het verhaal naar toe gaat.

De auteur weet maatschappelijke vraagstukken en problemen in een roman te verwerken en te bekijken door de ogen van een wereldvreemde jongvolwassen persoon. HIj is hier goed in geslaagd en wist mij, soms met wat moeite , aangehaakt te houden. Bij sommige stukken dacht ik ik ga ook veilige op mijn kamer zitten mijmeren en andere momenten wil je die jongen van zijn kamer sleuren.

Ik vond het een bijzonder apart verhaal om te lezen en na afloop moest het nog even bezinken wat ik nu gelezen had. En als een boek dat teweeg kan brengen is dat niet zo verkeerd.