Niet mijn boek maar ik kon het zeker waarderen !

‘Rio’ is de derde roman van Jolanda Clément en mijn kennismaking met haar werk. Getriggerd door de kleurrijke en originele afbeelding op de cover en de zin ‘ revolutie, moord en liefde in de roaring twenties van Brazilië’ , maakt mij extra nieuwsgierig. De uitgeverij zet haar weg als een verhalenverteller pur sang dus ik wilde deze roman wel proberen.

Het verhaal speelt zich af in Brazilië anno 1924. Het is een roerige tijd. De zoveelste koffiecrisis vind plaats en de sfeer is gespannen. Inspecteur en koffiebaron Eliades probeert een curieuze moord op te lossen terwijl zijn huwelijk ten einde raakt. En secretaresse en tangodanseres Maria is op zoek naar een manier om op haar eigen benen te staan en word verliefd op een mysterieuze man. Twee heel verschillende karakters, twee heel verschillende karakters. Wat ze gemeen hebben is dat ze tegen de traditionele waarden in (willen) gaan en dat ze op zoek zijn naar zichzelf. Tijdens de belegering van de stad worden ze op de proef gesteld en blijken ze meer met elkaar gemeen te hebben dan je op eerste gezicht zou denken.

Het is een tijd geleden dat ik een roman las. Ik lees de laatste tijd meer thrillers, YA en fantasy. Misschien was dit de reden wel dat ik even moeite had met in het verhaal komen. We gingen goed van start waarbij we kennismaken met inspecteur Eliades die zijn lijk ontmoet. Wat mij meteen opviel is dat het niet een standaard speurdersverhaal zou worden, de uitkomst daarvan was ook wat voorspelbaar, ook al stond moord wel degelijk op de voorzijde vermeld. Het lijk bleek al snel niet het middelpunt van de vertelling omtrent de inspecteur. Vervolgens komen we bij Maria terecht. Een heel anders soort verhaal. Eigenlijk zijn het twee losse verhalen waarvan je als lezer zit te wachten wanneer zij samen zullen komen. Een tweesporen-roman zo las ik in het nawoord maar dit is achteraf niet echt mijn soort vertelling. Het haalt voor mij het tempo uit het verhaal.

Er is naast wisseling van perspectief , ik zou bijna zeggen van verhaal, ook nog eens een wisseling van vertelstijl. Het verhaal van Maria wordt namelijk verteld door middel van brieven en dagboekfragmenten. Daarnaast springen we hier en daar ook nog door de tijd. Aan de ene kant knap dat de auteur het lef had te kiezen voor verschillende vertelvormen maar aan de andere kant vond ik het wel hier en daar verwarrend. Daarnaast weet de auteur te spelen met taal, mooie zinnen komen langs en de auteur neemt de tijd om details ruim te omschrijven. Voor mij haalde dat het leestempo hier en daar uit het verhaal.

Ik had best even moeite om in het verhaal te komen en geboeid te blijven. Hier en daar kabbelt het verhaal wat door, mis ik wat diepgang maar aan de andere kant wist de auteur mij toch genoeg vast te houden om door te lezen. Hier en daar wat voorspelbaar maar wel mooi hoe de levens van twee zeer uiteenlopende karakters toch meer op elkaar lijken dan gedacht. Het verhaal is geen politieverhaal, geen liefdesroman maar wat het wel is? Het laat zich niet zomaar in het hokje stoppen.

Aan het eind van het verhaal, in het nawoord gaat de auteur wat meer in op de achtergrond van het verhaal. Hoe het is ontstaan en de historische waarheden erachter. Ik vond het fijn dit achteraf nog even te lezen.

Hoewel het dus niet mijn soort boek bleek te zijn kan ik het zeker wel waarderen.