architect van een universum

Murakami is in dit boek, De stad en zijn onvaste muren, opnieuw de architect van een universum waarin de logica van het dagelijks leven en de logica van de droom elkaar overlappen, zonder dat je ooit precies weet waar de grens ligt.

Zoals vaker bij Murakami wemelt het van de details. Soms bijna terloops, een pan spaghetti die exact acht minuten en dertig seconden moet koken, maar juist in die ogenschijnlijk futiele precisie schuilt zijn kracht. De details zijn als kleine ankers die de lezer houvast geven in een verhaal dat voortdurend dreigt weg te glijden naar het surrealistische. Toch had het boek, met al zijn zijpaden en beschrijvingen, wel wat compacter gekund. Het voelt soms als een kamer waarin teveel meubels staan: mooi op zich, maar je struikelt onderweg naar de deur.

Murakami’s boeken zijn voor mij als in de nacht een onbekende straat inslaan en beseffen dat verdwalen de enige manier is om ergens echt aan te komen.