Oncomfortabel

Autobiografie van mijn lichaam is een oncomfortabel boek. Niet omdat het schokt, maar omdat het niets dempt. Het is puur, confronterend en op momenten ronduit zorgwekkend. Vooral daar waar de jeugd wordt blootgelegd. Wat daar zichtbaar wordt, is geen veilige basis maar een lichaam dat al vroeg leert dragen.

Lize Spit beschrijft haar relatie tot haar lichaam intens en precies, en tegelijk opvallend afstandelijk. Alsof nabijheid alleen mogelijk is door eerst afstand te nemen. Dat maakt het lezen moeilijk, soms zelfs verdrietig. Dit is geen boek dat troost wil bieden. Het legt bloot.

Wat me sterk raakte, is de manier waarop ze haar ouders ontleedt. Niet beschuldigend, maar analyserend. Alsof begrijpen een vorm van overleven is. Alsof verzachten misschien hetzelfde is als goedpraten. Ik moest daarbij denken aan wat Connie Palmen ooit schreef: dat kinderen vaak loyaler zijn aan hun ouders dan andersom, en dat hun liefde werkelijk onvoorwaardelijk is, iets wat ouders ten onrechte vaak over zichzelf zeggen. Dat mechanisme zie je hier pijnlijk helder terug.

Dit boek is hard en tegelijk zacht. Mooi en verdrietig. Intens en zorgwekkend. Niets eraan voelt comfortabel en precies daarin schuilt de kracht.