stukje onbekende Amerikaanse geschiedenis belicht

“Hotel op de hoek van bitter en zoet” is de debuutroman van de Amerikaanse schrijver Jamie Ford en hij brengt met dit boek een deel van de geschiedenis in beeld waarvan ik zeker weet dat veel Nederlanders totaal geen weet hebben: de internering van Japanners en Japanse Amerikanen in WOII. Henry Lee leeft in een verwarrende wereld in het Seattle van 1942. Hij is Chinees en zijn vader haat de Japanners omdat zij in zijn geboorteland China diverse oorlogen hebben gevoerd en nog steeds voeren. Henry moet van zijn vader naar een blanke school, maar daar wordt hij als enige met een Aziatisch uiterlijk alleen maar gepest en uitgemaakt voor Japanner. Zijn vader geeft hem een speldje met “ik ben een Chinees” om dat misverstand uit de wereld te ruimen, maar het heeft weinig effect. Henry voelt zich eenzaam. Hij kan niet praten met zijn ouders (hij moet Engels spreken van hen terwijl ze dat zelf niet voldoende beheersen) en zijn oude vrienden liet hij achter op de Chinese school. De enige vriend die hij heeft is Sheldon, een zwarte jazzsaxofonist, die op straat speelt en hem met raad en daad bijstaat. Wanneer er op school een nieuw Japans meisje in zijn klas komt, is hij al snel tot over zijn over verliefd op Keiko (wat natuurlijk absoluut verborgen moet blijven voor zijn ouders). Al snel nadat zij elkaar ontmoeten, wordt de Japanse wijk in Seattle ontruimt en worden de mensen overgeplaatst naar interneringskampen. Henry probeert kost wat het kost in contact te blijven met haar en gaat daarin heel ver. Dit boek speelt afwisselend in het heden en het verleden en geeft een helder beeld van de situatie toen. Zoals Henry een slechte relatie had met zijn vader, zo is de relatie tussen zijn zoon en hemzelf ook verre van ideaal te noemen. Het is een boek over onrecht, relaties tussen vader en zoon, en de zoektocht naar liefde. Een aanrader wat mij betreft. #07/2021