Lezersrecensie
Sofamama: over liefde, veerkracht en kleine bewegingen
Sofamama, geschreven door Peter De Voecht en geïllustreerd door Evelien Van Landeghem, is een prentenboek dat zachtjes binnenkomt en nog lang blijft hangen. De auteur weet een zwaar en vaak verborgen thema – de mentale kwetsbaarheid van een ouder – om te vormen tot een warm, eerlijk en toegankelijk verhaal voor jonge kinderen.
In het boek volgen we Sofia, een meisje dat niet begrijpt waarom haar mama al dagenlang op de sofa ligt. Ze slaapt niet, ze rust niet… ze ligt er gewoon. Papa vertelt dat mama ziek is, maar voor Sofia blijft dat een ongrijpbaar idee.
Ze stelt vragen, probeert haar mama wakker te krijgen, zoekt zelfs naar wortels onder de sofa, alsof mama er deel van is geworden.
Juist door die eenvoud voelen de scènes zo krachtig. De Voecht toont hoe verwarrend het is wanneer een ouder emotioneel afwezig is, zonder het kind te overladen met uitleg die het toch niet kan bevatten.
De grote kracht van Sofamama is het perspectief. Alles wordt verteld vanuit Sofia’s beleving: haar onzekerheid, haar angst, haar verlangen naar contact. De vragen die ze stelt – “Hou je niet meer van me?” – zijn pijnlijk eerlijk en herkenbaar. De Voecht vangt treffend hoe kinderen proberen betekenis te geven aan iets dat ze niet kunnen zien of begrijpen. Het boek raakt thema’s als ouderlijke mentale gezondheid, de verwarring die dat bij kinderen oproept, fantasie als houvast, en de zoektocht naar verbinding en herstel binnen een gezin.
De illustraties van Evelien Van Landeghem verdienen extra aandacht. Ze zijn zacht en warm, maar dragen tegelijk een diepe emotionele gelaagdheid. Ze maken het thema voelbaar zonder het te verzwaren. De beelden versterken het verhaal, tonen de stilte, de afstand, maar ook de hoop die langzaam terugkomt.
Wanneer Sofia uiteindelijk een manier vindt om haar mama te bereiken – iets kleins, iets creatiefs, iets dat helemaal van haarzelf komt – ontstaat er een subtiele verandering. Geen wonderbaarlijke genezing, geen plotselinge ommekeer, maar een eerste stap. Dat maakt Sofamama zo geloofwaardig: het erkent dat herstel tijd vraagt, dat liefde soms stil is, en dat kinderen vaak meer begrijpen dan we vermoeden.
Sofamama is een bijzonder, gelaagd prentenboek dat zowel kinderen als volwassenen raakt. Het biedt troost zonder te versimpelen, eerlijkheid zonder hardheid, en hoop zonder naïviteit. Het opent gesprekken, geeft taal aan moeilijke gevoelens en kan gezinnen helpen om samen te praten over wat vaak moeilijk uit te leggen is. Een aanrader voor kinderen vanaf ongeveer vijf jaar, voor ouders die mentale gezondheid bespreekbaar willen maken, en voor leerkrachten, therapeuten en hulpverleners – maar ook voor gezinnen die herkenning zoeken in moeilijke periodes.
In het boek volgen we Sofia, een meisje dat niet begrijpt waarom haar mama al dagenlang op de sofa ligt. Ze slaapt niet, ze rust niet… ze ligt er gewoon. Papa vertelt dat mama ziek is, maar voor Sofia blijft dat een ongrijpbaar idee.
Ze stelt vragen, probeert haar mama wakker te krijgen, zoekt zelfs naar wortels onder de sofa, alsof mama er deel van is geworden.
Juist door die eenvoud voelen de scènes zo krachtig. De Voecht toont hoe verwarrend het is wanneer een ouder emotioneel afwezig is, zonder het kind te overladen met uitleg die het toch niet kan bevatten.
De grote kracht van Sofamama is het perspectief. Alles wordt verteld vanuit Sofia’s beleving: haar onzekerheid, haar angst, haar verlangen naar contact. De vragen die ze stelt – “Hou je niet meer van me?” – zijn pijnlijk eerlijk en herkenbaar. De Voecht vangt treffend hoe kinderen proberen betekenis te geven aan iets dat ze niet kunnen zien of begrijpen. Het boek raakt thema’s als ouderlijke mentale gezondheid, de verwarring die dat bij kinderen oproept, fantasie als houvast, en de zoektocht naar verbinding en herstel binnen een gezin.
De illustraties van Evelien Van Landeghem verdienen extra aandacht. Ze zijn zacht en warm, maar dragen tegelijk een diepe emotionele gelaagdheid. Ze maken het thema voelbaar zonder het te verzwaren. De beelden versterken het verhaal, tonen de stilte, de afstand, maar ook de hoop die langzaam terugkomt.
Wanneer Sofia uiteindelijk een manier vindt om haar mama te bereiken – iets kleins, iets creatiefs, iets dat helemaal van haarzelf komt – ontstaat er een subtiele verandering. Geen wonderbaarlijke genezing, geen plotselinge ommekeer, maar een eerste stap. Dat maakt Sofamama zo geloofwaardig: het erkent dat herstel tijd vraagt, dat liefde soms stil is, en dat kinderen vaak meer begrijpen dan we vermoeden.
Sofamama is een bijzonder, gelaagd prentenboek dat zowel kinderen als volwassenen raakt. Het biedt troost zonder te versimpelen, eerlijkheid zonder hardheid, en hoop zonder naïviteit. Het opent gesprekken, geeft taal aan moeilijke gevoelens en kan gezinnen helpen om samen te praten over wat vaak moeilijk uit te leggen is. Een aanrader voor kinderen vanaf ongeveer vijf jaar, voor ouders die mentale gezondheid bespreekbaar willen maken, en voor leerkrachten, therapeuten en hulpverleners – maar ook voor gezinnen die herkenning zoeken in moeilijke periodes.
1
Reageer op deze recensie
