Lezersrecensie
Rudy Morren over zijn gevecht met 'de KL'
Ongeveer zeven jaar geleden maakte Rudy Morren (61) een opmerkelijke wending in zijn loopbaan. De gevierde acteur, bekend van onder meer ‘Spoed’, ‘Ella’, ‘LouisLouise’ en ‘Danni Lowinski’, ruilde het podium in voor de pen. En met succes: in 2020 werd hij bekroond met de Knack Hercule Poirotprijs voor zijn thriller ‘Sneeuwspoor’. Zijn acteercarrière had hij toen al noodgedwongen moeten stopzetten vanwege zijn ziekte.
Want in 2018 kreeg Rudy Morren de diagnose van Parkinson, een progressieve en ongeneeslijke hersenaandoening. Die boodschap sloeg in als een mokerslag: op 55-jarige leeftijd viel zijn leven in duigen. Pas na jaren van stilte en innerlijke strijd vond hij de moed om zijn verhaal op papier te zetten. Het resultaat is een rauw en oprecht verslag van leven met een ziekte die langzaam maar onverbiddelijk grip krijgt op lichaam en geest.
In zijn aangrijpend boek ‘De man die niet alleen viel’ geeft Rudy Morren een indringende inkijk in zijn leven met de ziekte van Parkinson. Hij vertelt openhartig over de chaos in zijn hoofd en het dagelijkse gevecht met een aandoening die zowel lichaam als geest onder druk zet. Wat begon als een verhaal vol angst en woede, groeide uit tot een kroniek van hoop, veerkracht en zelfs momenten van plezier.
De ziekte zelf krijgt in het boek een naam: ‘de KL’, kort voor ‘klootzak’. Morren weigert Parkinson bij naam te noemen, en door de aandoening te verpersoonlijken slaagt hij erin erover te schrijven met een mix van frustratie en zwarte humor. Elke dag strijdt hij tegen de KL, wetende dat het een gevecht is dat hij uiteindelijk niet kan winnen. De medicatie stelt hem in staat enigszins te functioneren, maar blijft slechts een tijdelijke houvast. Zijn dagen blijven grillig en onvoorspelbaar. En alsof alle leed nog niet genoeg was, is ook zijn partner niet lang na de diagnose vertrokken.
‘De man die niet alleen viel’ is het verhaal van een man die zijn lichaam langzaam ziet veranderen, maar weigert zijn waardigheid te verliezen. Het verhaal van Rudy is geen klaagzang, maar een krachtige getuigenis. Morren vertelt hoe hij jaren de realiteit ontweek, tot hij besloot zijn verhaal te delen—niet als therapie, maar als noodzaak. Het resultaat is een meeslepend en confronterend boek dat leest als een roman en de lezer aanzet tot reflectie over kwetsbaarheid, moed en doorzettingsvermogen.
Want in 2018 kreeg Rudy Morren de diagnose van Parkinson, een progressieve en ongeneeslijke hersenaandoening. Die boodschap sloeg in als een mokerslag: op 55-jarige leeftijd viel zijn leven in duigen. Pas na jaren van stilte en innerlijke strijd vond hij de moed om zijn verhaal op papier te zetten. Het resultaat is een rauw en oprecht verslag van leven met een ziekte die langzaam maar onverbiddelijk grip krijgt op lichaam en geest.
In zijn aangrijpend boek ‘De man die niet alleen viel’ geeft Rudy Morren een indringende inkijk in zijn leven met de ziekte van Parkinson. Hij vertelt openhartig over de chaos in zijn hoofd en het dagelijkse gevecht met een aandoening die zowel lichaam als geest onder druk zet. Wat begon als een verhaal vol angst en woede, groeide uit tot een kroniek van hoop, veerkracht en zelfs momenten van plezier.
De ziekte zelf krijgt in het boek een naam: ‘de KL’, kort voor ‘klootzak’. Morren weigert Parkinson bij naam te noemen, en door de aandoening te verpersoonlijken slaagt hij erin erover te schrijven met een mix van frustratie en zwarte humor. Elke dag strijdt hij tegen de KL, wetende dat het een gevecht is dat hij uiteindelijk niet kan winnen. De medicatie stelt hem in staat enigszins te functioneren, maar blijft slechts een tijdelijke houvast. Zijn dagen blijven grillig en onvoorspelbaar. En alsof alle leed nog niet genoeg was, is ook zijn partner niet lang na de diagnose vertrokken.
‘De man die niet alleen viel’ is het verhaal van een man die zijn lichaam langzaam ziet veranderen, maar weigert zijn waardigheid te verliezen. Het verhaal van Rudy is geen klaagzang, maar een krachtige getuigenis. Morren vertelt hoe hij jaren de realiteit ontweek, tot hij besloot zijn verhaal te delen—niet als therapie, maar als noodzaak. Het resultaat is een meeslepend en confronterend boek dat leest als een roman en de lezer aanzet tot reflectie over kwetsbaarheid, moed en doorzettingsvermogen.
1
Reageer op deze recensie