Een gevarieerde, maar niet helemaal geslaagde dichtbundel

Game of Poems is een samenwerking tussen dichters Ellen Deckwitz (1982), Ingmar Heytze (1970), en Thomas Möhlmann (1975).  Het is een verzamelwerk van gedichten die ieder op een aflevering uit de tv-serie Game of Thrones zijn gebaseerd.

De dichters waarschuwen al dat de meeste gedichten vaak niet expliciet over de inhoud van de aflevering gaan, maar “elke aflevering is het vertrekpunt voor een gedicht dat over meer dan alleen die ene episode zou moeten gaan, hoe rijk (of arm) het gedicht ook met beelden en ontleningen is gestoffeerd.”

Een letterlijke vertaling in dichtvorm, zoals de dichters het noemen, is inderdaad overbodig als je de serie al hebt gezien. Toch was het voor de fans wel leuker geweest om wat directere verwijzingen te vinden in de gedichten, omdat er nu een zekere afstand wordt bewaard tussen de serie en het dichtwerk. Game of Thrones fans die niet zoveel met gedichten hebben zullen niet vinden wat ze zoeken in dit verzamelwerk.

Ondanks dat zorgt de variatie aan dichtvormen er voor dat het niet repetitief wordt. Elk gedicht heeft een eigen stijl en roept een eigen gevoel op bij de lezer. Soms heeft een gedicht een humorvolle noot en een andere weer een serieuze. De motto’s boven elk gedicht zijn citaten van de personages uit de desbetreffende aflevering. Met de personages lijken de gedichten een sterkere connectie te hebben dan de afleveringen in hun geheel. De gedichten blijven ondanks die aanduiding een beetje rommelig aanvoelen.

Elk gedicht wordt voorafgegaan van een korte beschrijving van de belangrijkste gebeurtenissen in de desbetreffende aflevering. Hier komen vaak de meningen en de humor van de dichters naar voren, met een paar terugkerende grappen over bijvoorbeeld Ramsay Boltons naam wiens achternaam steeds wordt doorgestreept en vervangen door een andere bekende persoon wiens voornaam Ramsay is. Melisandre en Daario worden altijd Carice van Houten en Michiel Huisman genoemd.

De beschrijvingen zijn een handige opfrisser om erachter te komen wat er ook alweer gebeurde in de afleveringen, maar verder voegt het niet veel toe aan de gedichten zelf en leidt het soms zelfs af. Soms worden de regels in de gedichten uitgelegd en wordt gezegd op welk personage het slaat, maar dit zorgt ervoor dat de lezer niet zelf de kans krijgt om conclusies te trekken en het gedicht te interpreteren. Dat doen de dichters bij de meeste gedichten zelf al.

Game of Poems combineert één van de populairste tv-series met de dichtkunst. Zoals de achterkant van de bundel al belooft reflecteren, filosoferen, bekritiseren én complementeren de dichters, maar niet alle gedichten zullen evenveel aanspreken. Als je als GoT-fan een duidelijke connectie met de afleveringen verwacht, zal je teleurgesteld worden. Het is nog maar de vraag of de niche voor liefhebbers van dichtkunst én Game of Thrones echt groot genoeg is om voor deze publicatie lezers te vinden.