Dit verhaal is als een heerlijke zomerse salade, je moet de juiste ingrediënten op de juiste tijdstippen toevoegen om er straks heerlijk van te kunnen nagenieten.

Een jonge moeder gaat alleen op reis van Nederland naar Portugal maar voor ze op weg is ontmoet ze iemand die een stukje met haar mee wil reizen. Ze valt als een blok voor hem maar wat is de reden dat hij met haar mee wilde reizen? Is het toeval? Natuurlijk niet, anders zou het een gezellig reisverhaal worden en dat zijn we van Esther Verhoef niet gewend.
Dit verhaal is als een heerlijke zomerse salade, je moet de juiste ingrediënten op de juiste tijdstippen toevoegen om er straks heerlijk van te kunnen nagenieten. En dat is Esther Verhoef wel weer gelukt. Ze laat steeds een kijkje in iemands gedachten lezen in een ander lettertype. Iemand die slechte dingen van plan is met Iris. En haar moeder. En dat terwijl de lezer Iris net leuk begint te vinden en haar ook de gunfactor geeft. Ze heeft zoveel meegemaakt en gaat nu eindelijk voor zichzelf kiezen. De façade afwerpen. Zichzelf zijn. Ook het karakter van haar moeder is mooi uitgewerkt, die heeft bepaalde keuzes gemaakt waardoor alles nu gaat zoals het gaat. In naïviteit of een vlucht uit de werkelijkheid. Is het ook een façade? Dat zijn mooie doordenkertjes die de lezer prikkelen om tussen de regels door te lezen.

Facade staat voor voorgevel, voorkant en schijn. In dit verhaal zijn er dus meerdere personen die de schijn ophouden. En het zijn er meer dan je in eerste instantie bedacht hebt. Mensen die zich anders voordoen om in iemands leven te kunnen meedoen. Het is een mooie titel en echt passend bij het boek. Pas op het einde van het verhaal wordt de façade afgeworpen en lees je het ware en spannende plot.
Door de goede dosering van de elementen in het verhaal en de mooie en passende personages en het toevoegen van ‘dagboekfragmenten of gedachtes van een van de andere hoofdpersonen is het een vlot te lezen thriller die aan alle voorwaarden van een thriller voldoet.