Een grote Koan

Kate is alleen op de wereld. Letterlijk. Onduidelijk is wat er met de mensheid gebeurt is. Maar er is niemand meer. Geen mens geen dier. In die toestand zijn we een tijdje bij haar, en haar gedachten. Die gaan van hot naar her. Vol met details over kunst, kunstenaars en filosofen. Allerlei quotes. Niet allemaal waar. Gedachten rijgen zich aaneen. En vormen een vloeiend geheel zonder dat er altijd een samenhang aanwezig lijkt. De ‘volgende zin’ in een monoloog over een bepaald onderwerp, kan soms bladzijden verder staan. Onderbroken door weer andere gedachten. En toch hoef je, als lezer zijnde, niet terug te lezen waar ‘het ook al weer over ging’. Op een of andere wijze volg je de verschillende gedachten op de voet. Moeiteloos.
In het hoofd van Kate is veel ruimte voor experimenten met taal en vormen van uitdrukken. Ze laat zien dat ogenschijnlijke kloppende zinnen altijd preciezer kunnen en soms meer vragen dan antwoorden opleveren. Is dat wat je waarneemt eigenlijk wel echt de realiteit? Kunnen wij die dan wel echt waarnemen? En daarom: bestaat die realiteit dan wel echt?
Het boek leest als een grote Koan. Juist omdat je als lezer net niet je ratio er helemaal omheen krijgt. Er is geen conclusie. Maar dat verwacht je als lezer ook helemaal niet.
Bijzonder boek. Zeker een aanrader.