Italiaanse toestanden

Verkiezingen in Italië. Rond 1960. Amerigo Ormea is vrijwilliger in het stembureau van de grote psychiatrische inrichting Cottolengo in Turijn. Er trekt de hele dag een bonte stoet stemmers langs. Velen zijn nauwelijks in staat om te stemmen. Ze worden begeleid door de nonnen van het instituut in het toch uitbrengen van hun stem. Alle stemmen gaan naar de Christen Democraten. Ormea probeert hier en daar vragen te stellen bij de geestelijke vermogens van enkele stemmers. Aan het einde van het verhaal moet Ormea de stemmen van de allerergste gevallen op gaan halen.

Een klein boekje van één van Italië’s grootste schrijvers, Italo Calivino. althans dat zegt de flaptekst. Ik ken deze schrijver echter niet. Hij trouwens inmiddels overleden. Leuk om er iets van te lezen. Bovendien moeten we in Nederland ook binnenkort naar de stembus. Dus wellicht lever dat ook nog inspiratie op.

Het essay leest gemakkelijk. Vlot geschreven. Korte hoofdstukken. Niet ingewikkeld. Het boek lijkt een aanklacht. De hoofdpersoon is een linkse intellectueel. Een communist. Hij staat midden in een katholiek bolwerk die allerlei handelingsonbekwame idioten hun stem op de Christen Democratische partij laten uitbrengen. De vraag lijkt te zijn of dit is wat er met democratie wordt bedoeld. Misschien een maatschappelijk debat toen in het Italië van de zestiger jaren van de vorige eeuw, En misschien ook nog steeds een filosofische vraag: wie mogen er stemmen en wat moet je weten om te mogen stemmen. Anno 2025 misschien iets minder een vraag. Toch?

Een interessant verhaal voor mensen die zich willen verdiepen in de Italiaanse politiek, of om cadeau te geven aan iemand die in een stembureau werkt (wij hebben het om die reden cadeau gedaan aan onze zwager). In alle andere gevallen zou ik het gewoon lekker laten liggen.