Lezersrecensie
We Moeten Je Iets Vertellen
De buddyreads van Ilona van Luitingh-Sijthoff zijn altijd ontzettend leuk. En voor het eerst (in ieder geval dat ik weet) was er nu een buddyread van een jeugdboek: We Moeten Je Iets Vertellen van Marlies Slegers. Bedankt Ilona voor de geslaagde buddyread en besprekingen. En bedankt Luitingh-Sijthoff voor het recensie-exemplaar.
“De ouders van de 13-jarige Hazel gaan scheiden en Hazel wordt naar haar oma gestuurd. Daar heeft ze helemaal geen zin in, want hoe kan ze haar ouders bij elkaar houden als ze weg is? Terwijl ze het rommelige huis van haar dementerende oma opruimt, vindt ze een doos vol foto’s en spullen van haar vader en een stapeltje geheime brieven van haar opa. Hazel beseft dat haar missie om haar ouders bij elkaar te houden kansloos is. Ondertussen leert ze op het eiland Kean kennen, de dromerige jongen die gedichten citeert, zijn bijzondere neef Raaf en oma’s blinde hond, Vincent. Die zomer leert ze alles over loslaten en accepteren, in al zijn vormen…”
Vanwege de buddyread heb ik We Moeten Je Iets Vertellen verdeeld over een aantal dagen gelezen. Maar ik weet zeker dat je dit boek in één dag uit kunt lezen. Misschien dat als ik het boek op die manier had gelezen, het verhaal meer was binnengekomen bij mij en me nog meer had geraakt.
We Moeten Je Iets Vertellen leest vlot. Marlies Slegers weet de lezer mee te voeren door haar fijne schrijfstijl. Ook weet ze op toegankelijke en open wijze zware onderwerpen aan te kaarten als scheiding en dementie.
Het boek zet je aan het denken. Hoe zou ik zelf reageren op een bepaalde situatie? Wat zou ik doen? Wat zou ik hebben gedaan als ik Hazel was? We lezen vanuit Hazels perspectief en daardoor voel je met haar mee.
Natuur speelde een belangrijke rol in de manier waarop Marlies dit verhaal vertelt. Het boek barst van de metaforen en vergelijkingen met natuur. Daarnaast houdt hoofdpersonage Hazel enorm van natuur en tekent ze heel erg graag dieren, vooral vogels. Deze liefde voor natuur vond ik een mooie toevoeging aan het boek.
Met We Moeten Je Iets Vertellen heeft Marlies Slegers een fijn en toegankelijk jeugdboek afgeleverd dat ook de volwassen lezer weet te boeien.
“De ouders van de 13-jarige Hazel gaan scheiden en Hazel wordt naar haar oma gestuurd. Daar heeft ze helemaal geen zin in, want hoe kan ze haar ouders bij elkaar houden als ze weg is? Terwijl ze het rommelige huis van haar dementerende oma opruimt, vindt ze een doos vol foto’s en spullen van haar vader en een stapeltje geheime brieven van haar opa. Hazel beseft dat haar missie om haar ouders bij elkaar te houden kansloos is. Ondertussen leert ze op het eiland Kean kennen, de dromerige jongen die gedichten citeert, zijn bijzondere neef Raaf en oma’s blinde hond, Vincent. Die zomer leert ze alles over loslaten en accepteren, in al zijn vormen…”
Vanwege de buddyread heb ik We Moeten Je Iets Vertellen verdeeld over een aantal dagen gelezen. Maar ik weet zeker dat je dit boek in één dag uit kunt lezen. Misschien dat als ik het boek op die manier had gelezen, het verhaal meer was binnengekomen bij mij en me nog meer had geraakt.
We Moeten Je Iets Vertellen leest vlot. Marlies Slegers weet de lezer mee te voeren door haar fijne schrijfstijl. Ook weet ze op toegankelijke en open wijze zware onderwerpen aan te kaarten als scheiding en dementie.
Het boek zet je aan het denken. Hoe zou ik zelf reageren op een bepaalde situatie? Wat zou ik doen? Wat zou ik hebben gedaan als ik Hazel was? We lezen vanuit Hazels perspectief en daardoor voel je met haar mee.
Natuur speelde een belangrijke rol in de manier waarop Marlies dit verhaal vertelt. Het boek barst van de metaforen en vergelijkingen met natuur. Daarnaast houdt hoofdpersonage Hazel enorm van natuur en tekent ze heel erg graag dieren, vooral vogels. Deze liefde voor natuur vond ik een mooie toevoeging aan het boek.
Met We Moeten Je Iets Vertellen heeft Marlies Slegers een fijn en toegankelijk jeugdboek afgeleverd dat ook de volwassen lezer weet te boeien.
1
Reageer op deze recensie
