Maakt verwachtingen niet waar

'Ik stopte met dingen aanraken. Van de ene op de andere dag.'

Ember had eigenlijk dood moeten zijn. Twee jaar geleden kreeg ze samen met haar vader een auto-ongeluk. Dit hebben ze beiden niet overleefd, maar Ember is door haar zusje teruggebracht uit de dood. Hoewel het fijn is dat ze niet dood is, heeft het wel een groot nadeel met zich meegebracht. Alles wat Ember aanraakt gaat dood. Planten, dieren, maar ook mensen. Wanneer een ontmoeting met een van haar klasgenoten verkeerd afloopt, ontdekt Ember al snel dat zij en haar zusje niet de enige zijn met ongewone krachten.

Jennifer L. Armentrout (1980) is inmiddels een gevestigde naam in het YA-genre. Haar series 'Lux' en 'Origin' zijn erg populair. Met Alles wat ze aanraakt levert ze een opzichzelfstaand verhaal af. De oorspronkelijke versie verscheen al in 2012, maar nu kunnen we het ook in het Nederlands lezen. De vertaling is verzorgd door Marijne Thomas.

De plot doet denken aan andere bekende series zoals de 'Vrees me'-reeks van Tahereh Mafi en de boeken rondom de bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine van Ransom Riggs. Armentrout doet haar best om het verhaal eigen te maken, maar slaagt daar niet helemaal in. Een van de belangrijkste elementen in een bovennatuurlijk verhaal is wereldbouw. Daar wordt in Alles wat ze aanraakt erg weinig aandacht aan besteed.

Het is niet alleen het verhaal waarin Armentrout tekort schiet. Ook de personages laten te wensen over. Er wordt amper achtergrondinformatie geboden. Nadat je bijna driehonderd pagina’s met ze hebt doorgebracht, weet je nog altijd amper iets van ze. En dat beetje dat wel ter sprake komt, is niet genoeg om ze tot leven te laten komen.

Gedurende het verhaal kabbelt het tempo maar een beetje voort. De meeste scènes zijn langdradig en de flashbacks zorgen voor veel herhaling. Tegen het einde wordt het pas echt spannend. Even lijkt het erop dat er eindelijk een paar vragen beantwoord gaan worden, maar juist het deel waar extra aandacht aan besteed zou moeten worden, wordt afgeraffeld.

De meest interessante scènes zijn die waar Ember met andere Begaafden over hun krachten praat. Helaas zijn dat er te weinig om de vragen te kunnen beantwoorden die je als lezer hebt. Hoe komen de Begaafden er aan? Waarom spoort Cromwell ze op? Als je in een huis zit met anderen die bijzondere krachten hebben, zou dat toch nieuwsgierigheid moeten wekken. De focus ligt echter vooral op de onderlinge relaties van de bewoners en eventuele gevoelens van jaloezie die ze hebben.

Nergens wordt echt diep op in gegaan, waardoor het geheel nogal oppervlakkig is. Na het lezen zit de lezer met meer vragen dan aan het begin van het boek. Alles wat ze aanraakt begint veelbelovend, maar Armentrout weet de verwachtingen niet waar te maken.