Zware thema's tegen het decor van een zorgeloze jeugd

Familie staat voor de één gelijk aan warmte, de ander associeert het begrip met complexiteit die niet zelden afkoerst op diepgewortelde trauma’s. In Gezinsverpakking is van het laatste geen sprake. De familie Chabot kan lezen en schrijven met elkaar. Letterlijk, want het Boekenweekgeschenk van 2024 bevat verhalen van alle zes de gezinsleden. Bart Chabot blikt in zijn verhaal ‘Ga nooit met ons op vakantie’ terug op een onheilspellende vakantieherinnering. Sebastiaan beschrijft in ‘Hier, ergens’ met tederheid hoe vader zijn zoons het kijken leerde. Maurits gaat in ‘Lieve chaos’ terug naar het ouderlijk huis waar hij liefdevol stelt: ‘Mijn familie is op haar mooist als er niemand kijkt.’ Storm herdenkt in ‘Handvast’ zijn overleden opa en Splinter schrijft in ‘Estafette’ over de diepe liefde die de familie voelt voor hond Bril. De verhalen van de gezinsleden worden bijeengehouden door ‘Mamastippen’, geschreven door moeder Yolanda.

De hechte familieband die uit de stukken naar voren komt, zie je terug in de manier waarop de familie Chabot zich naar buiten toe presenteert. ‘Er is zelden iemand bij ons thuis geweest’, schrijft Maurits. ‘Hoewel niemand ons daar ziet, is thuis de plek waar alles echt is.’ Niet geheel onverwacht bevat het Boekenweekgeschenk luchtige passages waarin de hele familie lol maakt door op vakantie oranje kleding uit een lingeriezaak aan te trekken. De zoons komen graag thuis en de jaarlijkse familievakantie in Zweden is de plek waar het weer even voelt als vroeger. In alles sijpelt door dat de familie Chabot het fijn heeft met elkaar en dat de zoons terugblikken op een zorgeloze jeugd. Gelukkig verzandt Gezinsverpakking niet in clichés die al snel ongeloofwaardig aanvoelen. In plaats daarvan staat het boekje stil bij zwaardere thema’s waar iedere familie vroeg of laat mee te maken krijgt. Ouder worden, afscheid nemen en de dood lopen als een rode draad door de verhalen heen.

Een leidend personage in de bijdragen van de familie is hond Bril. (Die op de cover prachtig wordt afgebeeld door Marlene Dumas.) Gaandeweg de verhalen komt Brils aftakeling en naderende dood symbool te staan voor het moment waarop het gezin op een dag eveneens niet meer compleet zal zijn. ‘Dat ik de volgende ben die jullie zal verlaten’, antwoordt Yolanda als haar in Splinters emotionele bijdrage een vraag wordt gesteld nadat Bril er niet meer is. Bezoekjes aan begraafplaatsen, het ouderlijk huis dat is veranderd, moeder Yolanda die het volledige rondje met de hond niet meer kan maken – eind twintigers en dertigers zullen zich herkennen in de gevoelens die worden beschreven wanneer het besef komt dat ouders niet meer zo energiek en vitaal zijn als vroeger. Dat tijd genadeloos is en het leven doorgaat: ‘Ze probeerden hun leven bij te benen, maar hoe graag ik ook op hen wachtte, ik wist dat mijn toekomst elders lag.’ Meer nog dan in de luchtige stukken schuilt hier de kracht van Gezinsverpakking. Want weten wanneer het tijd is om los te laten, hoort ook bij familie.