Kraktoe-vet avontuur maakt van dyslexie een superkracht

Lexie is gek op superhelden (vooral Doctor Strange), is bevriend met Riff (‘weet niets over superhelden’) en ontwijkt lastige woorden (‘krak op’). Na een afschuwelijke spreekbeurt over superhelden blijft Riff ‘troost-tukken’ om haar moed in te praten. Diezelfde avond siert een meteorenregen de hemel en bij het zien van een vallende ster wenst Lexie dat er geen lastige woorden meer in haar klas bestaan. De volgende dag blijken niet alleen objecten met een moeilijke naam, maar ook Lexies juf en twee klasgenoten van de aardbodem te zijn verdwenen. Samen met Riff gaat Lexie op onderzoek uit naar de verdwenen woorden en een manier om haar wens ongedaan te maken.

Hassing is auteur van de populaire jeugdseries Mus & kapitein Kwaadbaard en De Krieps. Ook in Lexie weet hij de belevingswereld van jonge lezers treffend op papier te zetten. (En voor wie liever luistert: Lexie bevat een QR-code naar het luisterboek!) Het zit vol avontuur, bevat humor en de personages hanteren een soort straattaal van uiteenlopende ‘krak’-termen: ‘krakzooi’, ‘kraktoe-cool’, ‘holy-krakkemolie’. De gebeurtenissen worden ondersteund door de illustraties van Marieke ten Berge waarin verschillende technieken samenkomen. In de kern draait het verhaal om Lexies worsteling met dyslexie. Een serieus thema dat Hassing op diverse manieren aankaart. Zo neemt hij de lezer mee in Lexies onzekerheid, de woorden die ze moeilijk vindt en het beelddenken dat bij haar sterk ontwikkeld is. Gaandeweg leert Lexie ermee om te gaan, maar niet voordat zich een avontuurlijke zoektocht ontvouwt naar Stanley die diep in het bos woont en als geen ander weet dat vervulde wensen soms niets meer zijn dan een vloek.

Lexie leest, ondanks de zorgen van de hoofdpersoon, erg makkelijk en vlot. De hoofdstukken zijn kort en voorzien van een dubbelzinnige duiding tussen haakjes. Daarnaast focust Hassing zich op het gebruik van stopwoorden, zoals ‘letterlijk’ (‘iets wat echt zo is of een dode letter’) dat te pas en te onpas wordt gebruikt. Deze focus benadrukt de mogelijkheden van taal en dat ermee spelen ook prima kan als je taal lastig vindt. Gaandeweg leert Lexie haar onzekerheid om te zetten in een (super)kracht: ‘Een held durft alles.’ Het is zonde wanneer de plot juist aan kracht verliest door het inzetten van willekeurige twists en een abrupte ontknoping. Maar het verwarrende avontuur zal jonge lezers niet storen. De boodschap dat kinderen met dyslexie meer in hun mars hebben dan aanvankelijk wordt gedacht, blijft overeind. Al is daar wel een kraktoe-lang woord voor nodig.

Deze recensie verscheen eerst op www.elineschrijfthier.nl