Leren van het verleden en patronen doorbreken

Nadat Rosa in Hoe overleef ik alles wat ik niemand vertel? weer contact heeft gezocht met haar jeugdvrienden is ze in Portugal beland. Samen met Esther, Jonas en Joya heeft ze een stuk grond gekraakt en omgedoopt tot de Geheime Tuin. Hoe overleef ik alles wat anders gaat dan gedacht? is het tweede deel in de nieuwe HOI-reeks voor volwassenen en sluit naadloos aan bij het eerste boek. Rosa en haar vrienden hebben allerlei creatieve manieren bedacht om in hun onderhoud te voorzien. Jonas en zijn vriend Jurriaan werken bij Vinha Verde, Rosa bakt brood en levert dat aan lokale horecabedrijven, Joya geeft energetische healings en de zwangere Esther doet het rustig aan. Het feit dat de vriendengroep illegaal in de Geheime Tuin verblijft, doet de spanning opvoeren. Maar dit detail wordt aanvankelijk overschaduwd door de komst van Rosa’s broertje Abel (of ‘Appie Garnaal’ zoals oudere HOI-lezers hem kennen – al is hij met veertien jaar niet zo garnaal-achtig meer), die zijn problemen van Italië meeneemt naar Portugal.

Met een zekere luchtigheid die Oomen zo goed hanteert, behandelt Hoe overleef ik alles wat anders gaat dan gedacht? weer een scala aan heftige onderwerpen. Zo rouwt Rosa om haar overleden moeder en spreekt voiceberichten in om haar ‘levend’ te houden. Daarnaast worstelt ze met haar complexe gevoelens voor Neuz. Esther heeft het moeilijk met het alleenstaand moederschap dat steeds dichterbij komt. Jonas heeft last van een laag zelfbeeld en is bang dat hij Jurriaan verliest aan de knappe surfer Ferdy. Personage Joya zal niet iedere lezer aanspreken, maar ze brengt met haar spirituele wijsheden wat licht in de donkere thema’s. Centraal in het boek staan jezelf kunnen en mogen zijn en het doorbreken van intergenerationele overdracht: ‘Je herhaalt het patroon, net zo lang totdat je je er bewust van wordt.’ In de Geheime Tuin houden de vrienden regelmatig ‘sharing circles’ waaruit diepgaande gesprekken voortvloeien. Het voeren van echte gesprekken vormt een groot deel van het boek, waardoor er een zekere rust in het verhaal komt die de kracht van oprechtheid laat zien en stigmatisering bestrijdt. Daarnaast gebeurt er genoeg om een vlotte leeservaring te garanderen: van bedreiging, geldzorgen en pesten tot onverwachte ontmoetingen en een noodlottig ongeval.

Door de puberende Abel in het verhaal te brengen, worden Rosa en haar vrienden automatisch in een verantwoordelijke rol geduwd waardoor ze – in tegenstelling tot het vorige deel – nu wel twintigers lijken. Het is leuk om te zien hoe Abel met zijn afhankelijkheid van ChatGPT en social media diep ingesleten patronen binnen de vriendengroep weet te doorbreken. Oomen maakt veelvuldig gebruik van straattaal die soms wat storend leest. Ze benadrukt daarmee de verschillen tussen Abel en Rosa’s vrienden en speelt met de verschillende generaties die in Hoe overleef ik alles wat anders gaat dan gedacht? samenkomen én -werken. Door de plot heen zit opnieuw de Voice Dialogue verweven. Jongvolwassen lezers kunnen wellicht veel hebben aan deze psychologische theorie die stelt dat je een kenmerk of eigenschap niet bent, maar hebt. Ook oudere lezers kunnen aansluiting vinden bij de diepere laag in het verhaal die zich richt op persoonlijke ontwikkeling en leren van het verleden. Oomens formule van hedendaagse thema’s, psychologische benadering en een luchtige schrijfstijl verveelt jaren later nog steeds niet.

Deze recensie verscheen eerst op www.elineschrijfthier.nl